بررسی تاثیر بادشکن‎های طبیعی بر خاک های ماسه‎ای روان و تعیین نوع بادشکن بهینه با استفاده از روش (DBA) (مطالعه موردی استان سیستان و بلوچستان)

استان سیستان و بلوچستان در جنوب شرقی ایران قرار دارد و از اقلیمی خشک و نامساعدی برخوردار است. به علت تغییرات زیست محیطی از جمله خشک شدن دریاچه هامون و همچنین وقوع بادهای موسوم به 120 روزه، شرایط مناسبی جهت فرسایش بادی خاک منطقه و وقوع طوفان های گردوخاک و نیز حرکت تپه‎های ماسه‎ای با سرعت زیاد فراهم شده است. یکی از روش های جلوگیری از این امر استفاده از بادشکن های طبیعی است. بادشکن ها به عنوان مانعی تعریف می‎شوند که سرعت باد را کاهش داده و معمولا در آنها از پوشش‎های گیاهی به عنوان مانع استفاده می‎شود. کارکرد بادشکن‎ها کاهش سرعت باد، تغییر جهت و زاویه باد در اطراف منطقه بادشکن است با استفاده از مکان یابی و احداث بادشکن‎ها تا حدود زیادی می توان از جابه جایی تپه‎های روان جلوگیری نمود. هدف از این تحقیق تعیین گونه‎های گیاهی مناسب استان جهت احداث بادشکن طبیعی و انتخاب نمونه بهینه با استفاده از روش مبتنی بر فاصله است. همچنین با بررسی های صورت گرفته میزان کاهش سرعت باد قبل و بعد از بادشکن و فاصله مناسب احداث آن از یک منطقه خاص تعیین گردید. در نهایت مشخص گردید که درختان چش و کرت، بنه، گز، تاغ و بادام کوهی جهت کاشت در این منطقه گونه های مناسبی هستند. همچنین با استفاده از روش DBA تعیین گردید که درخت چش و کرت جهت احداث بادشکن از سایر گونه‎ ها بهینه ‎تر است.