بررسی کارایی روشهای مختلف برای ارزیابی نشست زمین در اثر حفر تونل خط دو مترو تبریز

حفر تونل های مکانیزه کم عمق در مناطق شهری و زمین های نرم منجر به ایجاد جا به جایی های افقی و عمودی در مصالح دربرگیرنده تونل شده و در نتیجه پدیده نشست زمین در اثر حفر تونل را در پی دارد که گاها می تواند اثرات نامطلوب و حتی مخربی بر ساختمان های سطحی و تاسیسات زیرسطحی داشته باشد. در تحقیق حاضر، نشست زمین در اثر حفر تونل مکانیزه خط دو مترو تبریز با استفاده از روش های نیمه تجربی، تحلیلی و عددی ارزیابی شده و تاثیر عوامل مختلف بر آن مورد بررسی قرار گرفته است. جهت انجام مطالعه بخشی از تونل انتخاب شده و ارزیابی نشست با استفاده از هر سه روش صورت گرفته و نتایج بدست آمده پس از مقایسه با نشست های واقعی (اندازه گیری شده حین حفر تونل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. نتایج حاصله نشان دهنده این است که در روش نیمه تجربی به خاطر ویژگیهای ذاتی این روش، مقادیر بالاتری برای نشست حاصل می شود اما روش های تحلیلی و بویژه عددی، بعلت بکارگیری پارامتر بیشتری از خاک و تونل، عموما نتایج منطقی و قابل اعتمادی را ارایه می نمایند. همچنین در این ارتباط و جهت تاکید روی قابلیت های ارزشمند روش های عددی (FLAC 2D)، تاثیر عوامل مختلف بر نشست زمین مورد بررسی قرار گرفته و مشخص گردید که با کاهش مدول الاستیسیته دوغاب، افزایش بار سطحی، کاهش مدول الاستیسیته خاک و افت سطح آب زیرزمینی، مقدار نشست زمین در اثر حفر تونل افزایش پیدا کرده است.