مقایسه اثر بخشی مشاوره گروهی به شیوه معنا درمانی با شناختی- رفتاری گروهی بر احساس تنهایی و امید به زندگی دانشجویان مبتلا به اختلال افسردگی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی با شناختی- رفتاری بر احساس تنهایی و امید به زندگی دانشجویان مبتلا به اختلال افسردگی انجام پذیرفت. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و آزمون پیگیری بود. جامعه آماری 75 نفر دانشجوی مراجعه کننده به مرکز مشاوره که اختلال افسردگی داشتند از بین آن ها 45 نفر که علاوه بر معیارهای ورود نمرات آن ها در آزمون احساس تنهایی (1980 Russell,) و افسردگی (Beck, 1996) بالاتر و در آزمون امید به زندگی (Miller, 1988) پایین تر بود به شیوه تصادفی در سه گروه 15 نفری تخصیص یافتند. گروه های آزمون مشاوره گروهی معنادرمانی و شناختی- رفتاری را دریافت نمودند. پس از اتمام دوره درمانی پس آزمون انجام و یک ماه پس آن، آزمون پیگیری اجرا گردید. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه های آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد (0001/0 >P). هر دو شیوه درمانی موثر بوده و این نتیجه تا مرحله پیگیری تداوم داشت. مقایسه گروه های درمانی بیانگر تاثیر یکسان مشاوره گروهی در کاهش احساس تنهایی و امید به زندگی می باشد. مشاوره گروهی به شیوه معنادرمانی و شناختی-رفتاری می تواند به عنوان یک روش روان شناختی موثر موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش امید به زندگی مبتلایان به اختلال افسردگی باشد.