تحلیل ساختار فضایی استان اصفهان با تاکید برثبات و استقرار جمعیت

ساختار فضایی منطقه مشتمل بر مجموعه ای از ارتباطات ناشی از فرم شهری، تجمع مردم، حمل و نقل، جریان کالا و اطلاعات است. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل ساختار فضایی استان اصفهان با تاکید بر ثبات و استقرار جمعیت و ارایه راهکارهای توسعه ای جهت دستیابی به تعادل و توازن منطقه ای در استان اصفهان است. رویکرد حاکم، توصیفی و تحلیلی و ماهیت آن کاربردی است، بدین منظور اطلاعات موردنیاز از سازمان های مربوطه اخذ و مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است. در راستای اهداف پژوهش از مدل لکه های داغ[1] جهت بررسی نحوه پراکنش فعالیت های اقتصادی و از مدل خودهمبستگی فضایی موران جهانی[2] جهت نشان دادن توزیع فضایی فعالیت ها و نرمال یا خوشه ای بودن آن ها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد عمده فعالیت های اقتصادی (کشاورزی، صنعت و خدمات) به صورت نرمال متمایل به خوشه ای در بخش های مرکزی و غربی استان اصفهان متمرکز شده اند. الگوی ساختار فضایی شهرستان های چادگان، زرین شهر و خوانسار دارای بیشترین تغییرات و شهرستان های اردستان، خور، سمیرم، نطنز، نایین، دهاقان، آران و بیدگل، شاهین شهر و فریدون شهر دارای کمترین تغییرات بوده اند. در نهایت نتایج تحقیق نشان داد الگوی ساختار فضایی استان اصفهان دارای ساختار متمرکز چندمرکزی متشکل از محدوده های مادر شهری اصفهان به مرکزیت اصفهان، نجف آباد، شاهین شهر، مبارکه و فولادشهر است.