تقابل زمین سوژگی و انسان سوژگی در ادبیات طبیعت گرا

زمین سوژگی بنابر نگره وجودگرایی عریانیستی، رویکرد وجود هم افزا-وجود فراتر از هم افزایی- را مطرح می سازد. وجود هم افزا-وجود فراتر از هم افزایی- کلی فراتر از هم افزایی ساحات شاکله موجودیت یک هستی مند است که از هرگونه ثنویت گرایی و دوییت پنداری که خاص فلسفه اومانیستی ست فراتر می رود؛ از این رو در بررسی تقابل دو نگره زمین سوژگی و انسان سوژگی، با معرفی نگرش انتقادی فرااومانیستی و فراسنت -در نگرش اصالت زمین- انسان خودبنیاد و دایم مدار که همواره در فلسفه اومانیستی بر ثنویت گرایی و ابژه پنداری زمین تاکید دارد؛ مورد نقد قرار می گیرد. در این نگره نیز بیان می شود که جدا پنداشتن دو رویکرد وجود و موجود اساسا غلط و نادرست است؛ وجود زمین همواره وابسته به موجودات آن است و این وجود بدون وجود زوج هم گونه معنایی نخواهد داشت؛ بنابراین وجود هم افزا دارای ساحات مشکک موجودی ست که قایل به زوجیت پنداری پدیدارهاست؛ نه دوگانه پنداری آنها. همچنین این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای صورت گرفته؛ به بررسی نگرش اکوفمینیسم می پردازد. در این نگرش زن و زمین یکی پنداشته می شوند. البته نگرگاه زمین سوژگی با عنایت به دیدگاه انتقادی فرافمینیسم و رویکرد زنانه نگری و مردانه نگری انسان محورانه برابری وجودی را مطرح می سازد نه تشابه سازی وجودی. همچنین با معرفی ادبیات طبیعت گرا، بیان می دارد که نگرش اصالت زمین (زمین سوژگی) همواره از دو رکن اساسی عدم هرگونه ثنویت گرایی و عدم هر گونه صفت دهی پیروی می کند.