حکم شرعی دیدار و گفت و گو برای ازدواج

دیدار داوطلبین ازدواج  پیش از عقد نکاح جهت رسیدن به تصمیم قطعی برای ازدواج یا انصراف از آن، چنان در جامعه اسلامی ایران مقبولیت دارد که حتی تصور «منکر» بودن آن نمی شود و متعصب ترین دین دار نیز، توان نهی آن را ندارد؛ درحالی که غالب مذاهب فقهی دیدن- به صورت غافل گیرانه- چهره و دست ها تا مچ زن را برای خواستگار جایز و بعضی اجازه داده اند که زن نیز ظاهر مرد را ببیند مشروط برعدم لذت بردن خواستگار. و چنانچه خارج از اراده، و قهری رخ دهد، بعضی فقط یک بار این گونه دیدن زن را برای خواستگار، و بعضی چندبار دیدن آن را تجویز نموده اند. فقیهانی هم بیش از چهره و دست ها تا مچ، دیدن اندام زن باوجود پوشش نازک حتی با رخ دادن لذت خواستگار را تجویز کرده اند، اما دیدار و گفتگو را غالب مذاهب منع نموده و بعضی از فقیهان با شرط عدم مفسده مجاز دانسته اند. بررسی آرای همه مذاهب فقهی نشان می دهد که آرای اظهارشده استنباطی و اجتهادی است و حکم مسلم شرع نیست و مبتنی بر منحصرکردن نکاح به کام جویی و لذت بردن زوجین شده و دیگر جنبه های نکاح را نادیده گرفته اند و ارتباط زن و مرد را منحصر به رابطه التذاذی دانسته اند. با نقد آرای فقهی و مبانی آن، سرانجام حکم به جواز دیدار و گفتگوی داوطلبان ازدواج تا حد تصمیم قطعی منجر به ازدواج یا انصراف از آن را با بیانات شرعی و متون کتاب و سنت منافی ندانسته اند.