اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت اهواز

تکانشگری یکی از نشانگان اختلال سلوک است که برای تعدیل و کاهش آن مداخلات گسترده ای ارایه شده است، در این مطالعه به بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت پرداخته شد.

روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. این پژوهش در سال 1399 در جامعه آماری مددجویان پسر کانون اصلاح و تربیت شهر اهواز در فاصله سنی 15 تا 18 سال انجام شد. 30 نفر از نوجوانان به روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در 8 جلسه 90 دقیقه‏ای در آموزش تنظیم هیجان شرکت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت مداخله قرار داشت.  ابزار جمع آوری داده‏ها  پرسشنامه جمعیت‏ شناختی و یازدهمین ویراست مقیاس تکانشگری بارت بود که توسط دو گروه در سه نوبت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل گردید.

تفاوت معنی داری بین گروه مداخله (6/28±60/25) و کنترل (4/99±80/21) در نمره تکانشگری (0/001=P، 62/595=F) در طول زمان وجود دارد (0/05>P) و 69% از تفاوت های مشاهده شده در نمره تکانشگری ناشی از مداخله است.

آموزش تنظیم هیجان یک مداخله موثر در کاهش تکانشگری نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک است، بنابراین پیشنهاد می شود که در سایر مراکز اصلاح و تربیت سراسر کشود و سایر نهاد های تربیتی و درمانی از این مداخله استفاده شود.