توصیه هایی برای انسان شناسی ایرانی؛ با تاکید بر نقد و ارزیابی کتاب آدمیان و سرزمین ها

این نوشتار درصدد است تا با تمرکز بر یکی از آثار مارگارت مید (Margaret Mead)، انسان شناس برجسته آمریکایی، به اهمیت مغفول مانده این آثار در انسان شناسی معاصر ایرانی بپردازد. طی این نقد و ارزیابی این اثر، بازگشت به اصول و اساس انسان شناسی آثار کلاسیک که در ایران کمتر به عنوان منبع درسی معرفی می شوند، اشاره خواهد شد. در این راستا به جایگاه آثار کلاسیک در انسان شناسی دانشگاهی ایران پرداخته می شود. انسان شناسی، در آثار مارگارت مید، مبتنی بر انسان دوستی، حضور، فهم، نظریه مندی و نظریه سازی و همچنین آینده نگری بر مبنای گذشته، است. مبانی فهم این نوع از انسان شناسی؛ تخیل، نوشتن، انسان دوستی، حرکت و دیدن است، بدون پرداختن به آثار کلاسیک در آموزش انسان شناسی، آموزش های رایج دانشگاهی ایرانی کمتر به این مبانی اولیه در انسان شناسی توجه می کند. انسان شناسی دانشگاهی ایران؛ برنامه های درسی آن، کمیت و کیفیت مشارکت دانشجویان در طراحی و تدوین برنامه درسی، نیازمند بازنگری و تجدیدنظر است. مرور آثار کلاسیک، استخراج اصول پنهان و آشکار در این متون و تدوین برنامه های درسی مبتنی بر آن اصول با توجه به نیازهای این علم برگرفته از نظرات دانشجویان و دانش آموختگان، در غنای آن موثر خواهد بود.