بررسی واژه‏ شناختی دو واژه «ماده» و «ماده» از فارسی عامیانه تا اوستایی

مقاله حاضر با رویکردی واژه شناختی به بررسی واژه های «ماده» و «ماده» می پردازد که از دیدگاه ساختواژی [1] تقریبا همانند، اما ازنظر معنایی، و در عرصه واژگانی [2] کاملا متفاوت اند: « ماده دربرابر نر» و «ماده، به معنی اصل هرچیز، مایه؛ در فلسفه: ماده دربرابر صورت». نخستین را همه واژه ای با اصل فارسی می دانند، و دومین را عربی می پندارند. با بررسی دقیق این دو واژه از دیدگاه زبان شناسی تاریخی، و با ارایه نمونه هایی قانع کننده از متون موجود زبان های ایرانی کهن و ایرانی میانه، و نیز فارسی، نگارنده ابتدا به اثبات می رساند که هردو واژه از ریشه ایرانی آغازین اند، و سپس حدس نزدیک به یقین خود را درمورد معرب شدن «ماده= «مادۃ» با خوانندگان در میان می گذارد که: گزارندگان متون فلسفی یونانی به زبان عربی، نخست در برخورد با اصطلاح یونانی“hyle”، آن را به صورت «هیولی» بر گردانده، سپس با استفاده از ترجمه های عربی از متون پارسی میانه، واژه m’tk’[mādag] (=ماده، مایه، اصل) را که در فارسی نو (زبان گفتاری معاصرشان) به صورت «ماده» (با های غیرملفوظ) تلفظ می شده است، با افزودن تشدید، جامه عربی پوشانده و حتی معرب نیز نشمرده اند؛ بی آنکه غیرقرآنی [3] بودن (افنان، 1964: 15) و نبود پیشینه ای از آن در زبان عربی پیش از اسلام را درنظر گیرند. این واژه معرب با ظرایف معناشناختی متفاوت، و با جمع عربی «مواد» به زبان فارسی بازگشته و به غنای پیکره زبان و ادبیات فارسی افزوده است.