هنر فردوسی در توصیفات شاهنامه
توصیف و تصویرآفرینی از مهمترین تواناییهای شاعر در خلق یک اثر منظوم بشمار میآید؛ زیرا او این کار را با استفاده از اندوخته های ذهنی و علمی خود و بکار بردن امکانات زبانی و بیانی انجام میدهد. شاهنامه فردوسی از جمله منظومههایی است که از این منظر جایگاه رفیعی دارد. حکیم طوس در نهایت هنرمندی موقعیتها، اشخاص، گفتگوها، صحنه ها و رویدادها را توصیف نموده و تصاویر بدیع، جذاب و ماندگاری خلق نموده است. در این جستار سعی بر این است که راز زیبایی و جذابیت توصیفات فردوسی در شاهنامه مورد بررسی قرار گیرد، اینکه فردوسی چگونه و با استفاده از چه شگردهایی چنین تصاویری خلق نموده است؟
روش این پژوهش توصیفی و تحلیل محتواست. داده ها براساس مطالعات کتابخانه ای گردآوری و نمودار فراوانی نیز ترسیم شده است. جامعه آماری کل شاهنامه به کوشش سعید حمیدیان است.
یافتهها:
فردوسی در انواع صحنههای حماسی و غنایی، عناصر گوناگونی مانند انسانها، جانوران، طبیعت، اشیاء و حتی مفاهیم انتزاعی را توصیف نموده است. وی در این راه از امکانات زبانی (انواع جناس، انواع تکرار، موازنه و ترصیع، لغات و ترکیبات) و آرایههای بیانی (تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز) بهره برده است.
راز موفقیت توصیفات شاهنامه در استفاده از انواع عناصر وصف و هنرمندی و خلاقیت در بکارگیری امکانات زبانی و بیانی است. فردوسی با چیره دستی کمنظیر خود توانسته است اوج تصاویر حماسی و غنایی را بنمایش بگذارد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.