نقش ژنتیک در نزدیک بینی
نزدیکبینی یکی از عیوب انکساری است، که موجب تاری دید در مشاهده ی اجسام دور میشود. این اختلال شایعترین اختلال چشمی انسان در جهان و یک مشکل قابل توجه در بهداشت عمومی است، زیرا با افزایش خطر از دست دادن بینایی همراه است. در این مطالعه به بررسی موردی این بیماری و نقش ژنتیک در این اختلال میپردازیم.
این پژوهش یک مطالعه ی مروری است و در این پژوهش از بانکهای اطلاعاتی ایرانی و خارجی همچون PUBMED، NCBI و... برای جمعآوری اطلاعات استفاده شده است.
یافته ها:
براساس یافتههای به دست آمده بسیاری از ژنهایی که با عیوب انکساری چشم انسان ارتباط دارند میتوانند در شبکههای بیولوژیکی مشترک قرار گیرند. بزرگترین مجموعه ی این ژنها در رشد بافت همبند و سازماندهی مجدد ماتریکس خارج سلولی نقش دارد. این گروه شامل ژنهایی است که متالوپروتیینازهای ماتریس، فاکتورهای رشد و گیرندههای فاکتور رشد و کلاژنها را کد میکنند.
نتیجه گیری:
طبق مقالات بررسی شده و مستندات به دست آمده و با توجه به مطالعات وراثتپذیری، ثابت شده است نزدیکبینی معمولا به صورت غالب به ارث میرسد. افراد مبتلا به نزدیکبینی شدید با خطر از دست دادن بینایی همراه با سایر مشکلات جدی چشم روبرو هستند؛ بنابراین خانوادههایی با سابقه نزدیکبینی شدید باید تحت بررسیهای ژنتیکی جهت بررسی میزان احتمال ابتلاء جنین به این اختلال قرار گیرند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.