اثر شاخص های جسمانی بر حضور علایم چشمی در بیماران مبتلا به COVID-19

در طول پاندمی COVID-19، حضور علایم چشمی در بیماران مبتلا به این بیماری بسیار شایع بوده است که می تواند پیچیدگی های ثانویه در درمان بیماری های چشمی ایجاد کند. در این مطالعه، ارتباط شاخص های جسمانی افراد (نظیر سن، قد، وزن و شاخص BMI) و حضور علایم چشمی در بیماران مبتلا به COVID-19 مورد بررسی قرار گرفته است.

در این مطالعه مقطعی در فروردین 1400 تا خرداد 1400، علایم چشمی (تاری دید، اپی فورا، فوتوفوبیا، ترشح و اگزودا، قرمزی، درد و خارش چشم) و شاخص های جسمانی (سن، قد، وزن و BMI) در 108 بیمار مبتلا به COVID-19 که به بیمارستان آیت الله روحانی بابل مراجعه کرده بودند، بررسی شد.

یافته ها:

 میانگین وزن بدن در بیماران COVID-19 با تاری دید به طور قابل توجهی بالاتر از بیماران COVID-19 بدون تاری دید بود (003/0=P، 056/3-=t). میانگین قد بیماران COVID-19 مبتلا به اپی فورا به طور معناداری کمتر از میانگین قد بیماران COVID-19 بدون اپی فورا بود (018/0=P، 398/2=t). همچنین، BMI بیماران COVID-19 مبتلا به اپی فورا kg/m2 07/4±00/30 بود، در حالی که BMI بیماران COVID-19 فاقد اپی فورا kg/m2 42/4±68/27 بود (047/0=P، 026/0=t). BMI بیماران COVID-19 با حداقل یک علامت چشمی نسبت به BMI بیماران COVID-19 بدون هیچ گونه عارضه چشمی به طور معناداری بییشتر بود (001/0=P، 297/3-=t).

نتیجه گیری:

 نتایج ما نشان دهنده نقش اساسی چاقی در بروز علایم چشمی در بیماران COVID-19 است. در این مطالعه مشخص شد که تاری دید، اپی فورا و وجود حداقل یک علامت چشمی در بیماران COVID-19 به طور قابل توجهی با روند صعودی BMI (به عنوان شاخص چاقی) مرتبط است.