آنالیز آماری زوایای میل اسپیکول و تغییرات ضخامت کروموسفر

اسپیکول ها (Spicules) به طور متناوب بالای فوران های سطح خورشید در حال افزایش هستند. جت های فرابنفش تند (Extreme Ultra Violet) نیز بالای لایه ها گزارش شده اند. تغییرات جهت گیری اسپیکول در عرض جغرافیایی خورشیدی که احتمالا انعکاس دهنده فوران های فریزشده در خطوط میدان مغناطیسی کرونایی مجاورند، یک پارامتر مهم برای درک خصوصیات دینامیکی آنهاست. تعداد زیادی از تصاویر با وضوح بالا از اسپیکول های لبه در خطوط نشری کلسیم دوبار یونیده در خط H از ماموریت تلسکوپ نوری خورشیدی (Solar Optical Telescope) سوار بر فضاپیمای هینوده (Hinode) در دسترس قرارگرفته است. به علاوه، تبدیل هاف برای انجام تحلیل آماری جهت گیری اسپیکول در مناطق مختلف اطراف لبه خورشیدی، از قطب تا استوا، به تصاویر اعمال شده است. نتایج نشان می دهد در طی کمینه فعالیت مغناطیسی خورشیدی (سال های 2007 و 2008 مصادف با سال های ابتدایی ماموریت فضایی تلسکوپ هینوده) هرچه از استوا به سمت قطب ها پیش می رویم، زاویه میل اسپیکول ها کوچک تر می شود و طول آنها بلندتر به نظر می رسد. درنتیجه می توان گفت که کروموسفر در این حالت نسبت به بیشینه فعالیت خورشیدی ضخیم تر است. درصورتی که اسپیکول ها در چاله های کرونایی قطبی به طور قابل توجهی مایل می شوند (زاویه میل بزرگ تر) و ضخامت ناحیه کروموسفر و حتی ناحیه انتقال نازک تر خواهد شد. در حالی که فعالیت های بزرگ مقیاس با طول عمر کوتاه نقش چندانی در ضخامت کروموسفر نداشته و برای اندازه گیری های بلندمدت با میانگین گیری حذف می شوند. بیشترین جمعیت آماری اسپیکول ها در کمینه فعالیت خورشیدی در نواحی قطبی و در عرض های پایین تر، مربوط به اسپیکول ها با زوایای میل بزرگ تر است. درحالی که در دوره بیشینه چرخه خورشیدی نتیجه معکوس انتظار می رود که دلیلی توپولوژیکی برای پهن شدگی کروموسفر در حداقل فعالیت خورشیدی ارایه می دهد.