تعادل سنجی توسعه کشاورزی آبی در استان البرز

مدیریت پایدار سرزمین با برنامه ریزی استفاده از سرزمین در چارچوب تعادل فضایی مناسب فعالیت‌های انسانی با توان های محیط ممکن م ی شود، بنابراین درک کافی و شناسایی تعادل و عدم تعادل‌های سازمان فضایی و شناخت مفهوم توازن و منابع ایجاد آن‌ها زمینه ساز برنامه‌ریزی بهینه در جهت کاهش ناسازگاری‌ها و رفع تعارض‌های فضایی خواهد شد. مطالعه حاضر به سنجش تعادل فضایی کاربری‌ها در پی ارزیابی قابلیت اراضی و ارایه سه وضعیت تصمیم گیری، شامل توسعه متعادل، توسعه نامتعادل و توسعه ممکن پرداخت. ارزیابی توان اکولوژیک سرزمین مبتنی بر قابلیت‌سنجی مولفه های اکولوژیک است و این مطالعه متمرکز بر این سنجش برای برای توسعه زراعت آبی است. قابلیت‌سنجی براساس 9 معیار فاکتور (شیب، ارتفاع از سطح دریا، متوسط دمای سالانه، طبقه تناسب خاک برای کشاورزی، واحد اراضی، عمق خاک، حاصلخیزی خاک، زهکشی خاک و آب قابل برنامه‌ریزی کشاورزی) و 8 معیار محدودیت (تیپ و تولید پوشش مرتعی، رویشگاه جنگلی، شوری و فرسایش خاک، سیل‌خیزی، مناطق حساس فرهنگی، مناطق حساس اکولوژیک و کاربری ناسازگار) صورت گرفت. مطابق نتایج به‌دست آمده در حال حاضر حدود 32 هزار هکتار از وسعت استان توان توسعه برای زراعت آبی دارد که از این میزان، در حال حاضر 78 درصد به کشاورزی آبی اختصاص یافته و دارای توسعه متعادل است. نتایج به‌دست آمده نشان داد که هم اکنون حدود 6100 هکتار از گستره استان (1/2 درصد استان) کماکان دارای ظرفیت طبیعی برای توسعه زراعت آبی است، اما کاربری به آن اختصاص نیافته است و حدود 14 درصد از اراضی استان تحت پوشش توسعه کشاورزی آبی نامتعادل قرار دارد و از ظرفیت اکولوژیک لازم برای توسعه کشاورزی برخوردار نیست.