نقش نهادگرایی در توسعه پایدار منطقه ای

تجربه تاریخی بسیاری از کشورهای جهان نشان می‌دهد که جوامع توسعه‌یافته از نهادهای کارآمدی برخوردارند که در تحقق توسعه نقش بی‌بدیلی بر عهده داشته‌اند. همین امر موجب شده که امروزه نهادگرایی به یک ضرورت تبدیل شود که علاوه بر شکل‌گیری ساختار نهادی، عملکردهای آن نیز به دقت رصد شود و تاثیرات آن بر توسعه پایدار منطقه مورد کندوکاو قرار گیرد. بر همین اساس این پژوهش در تلاش است به روش توصیفی-تحلیلی و بهره‌گیری از اسناد موجود؛ ضمن تشریح مفهوم نهاد و نهادگرایی؛ زمینه‌های نفوذ نهادگرایی در برنامه‌ریزی توسعه منطقه‌ای و تاثیر نهادگرایی و ظرفیت‌های نهادی بر توسعه پایدار منطقه‌ای را بررسی نماید. نتایج پژوهش نشان می-دهد که نهادگرایی به‌جای تمرکز بر خلاصه آمارهای توصیفی و جمع‌شده در زمینه نتایج رشد و توسعه، در جستجوی تبیین ویژگی‌های اساسی و نوع رشد و توسعه می‌باشد. بر اساس این رویکرد، دارایی‌های مجزای محلی و قابلیت‌های اقتصادی درونی به‌عنوان پایه‌ای برای توسعه و بنیانی برای ایجاد و راه‌اندازی رقابت‌پذیری محلی و منطقه‌ای تلقی می‌شوند. نهادگرایی بر شرایط و بنیان‌های لازم برای توسعه محلی و منطقه‌ای تاکید دارد. بر اساس این رویکرد، نهادها اعم از رسمی و غیررسمی به‌عنوان بخش مهم و جدایی‌ناپذیر در کاهش عدم قطعیت و ریسک و افزایش اعتماد در توسعه منطقه‌ای تلقی می‌شوند.