بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امیدواری، شادکامی و درد مزمن در دختران 20تا50ساله دارای معلولیت جسمی-حرکتی شهرستان ارسنجان

 وجود نقص عضو، بهداشت روانی و جسمانی افراد را با بحران مواجه کرده است؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر امیدواری و شادکامی و درد مزمن در دختران 20تا50ساله دارای معلولیت جسمی-حرکتی انجام پذیرفت.

روش‌بررسی:

 این پژوهش با روش نیمه‌‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و دوره پیگیری یک‌ماهه همراه با گروه گواه اجرا شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی دختران دارای معلولیت جسمی-حرکتی شهر ارسنجان تشکیل دادند که در سال 1399 به اداره بهزیستی شهر ارسنجان مراجعه کردند. نمونه آماری سی دختر دارای معلولیت جسمی-حرکتی داوطلب شرکت در مطالعه بودند. شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از مقیاس امید به زندگی (اشنایدر و همکاران، 1991)، پرسش‌نامه شادکامی آکسفورد (آرگیل و همکاران، 1989) و پرسش‌نامه مختصر درد (کلیلند، 1991) صورت گرفت. سپس صرفا گروه آزمایش برنامه درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد را به‌مدت هشت جلسه شصت‌دقیقه‌ای دریافت کرد. تحلیل آماری با استفاده از آزمون تی برای مقایسه میانگین‌های دو گروه مستقل، آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0٫05 با نرم‌افزار SPSS نسخه 24 انجام پذیرفت.

یافته‌ها: 

تغییرات در طول زمان برای متغیرهای امیدواری و درد مزمن (0٫001=p) و شادکامی (0٫005=p) معنادار بود. تفاوت گروه‌های آزمایش و گواه برای متغیرهای امیدواری (0٫016=p) و شادکامی و درد مزمن (0٫001=p) معنادار بود. در گروه آزمایش در سه متغیر مذکور، تفاوت معناداری بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون (0٫05>p) و پیش‌آزمون و پیگیری (0٫05>p) مشاهده شد؛ اما تفاوت معناداری بین پس‌آزمون و پیگیری در متغیرهای مذکور مشاهده نشد که نشان‌دهنده تداوم تاثیر مداخله در مرحله پیگیری بود (0٫05<p).

نتیجه‌گیری: 

باتوجه به نتایج، درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر افزایش امیدواری و شادکامی و کاهش درد مزمن در دختران دارای معلولیت جسمی-حرکتی اثربخش است و اثر درمان ثبات و پایداری دارد.