تدوین الگوی ساختاری رابطه شخصیت با شایستگی تحصیلی با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی

هدف پژوهش حاضر تدوین الگوی ساختاری رابطه شخصیت با شایستگی تحصیلی با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و به لحاظ هدف کاربردی بود. جامعه آماری این پژوهش را تمام دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی 1400-1399 در شهر تهران تشکیل دادند که از میان آن ها 610 دانش آموز به روش نمونه گیری چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضر شامل پرسشنامه پنج عاملی نیو کاستا و مک ری (NEO-F)، مقیاس ارزیابی شایستگی تحصیلی (ACES) و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی ادراک شده (PASE) بود. داده ها با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری و به کارگیری نسخه 24 نرم افزار AMOS تحلیل شدند. نتایج نشان می دهد، مدل ساختاری با داده های گردآوری شده برازش قابل قبول دارد. در این پژوهش ضریب مسیر غیرمستقیم بین وظیفه شناسی و برونگرایی با شایستگی تحصیلی مثبت و در سطح 01/0 معنادار بود. همچنین ضریب مسیر غیرمستقیم بین روان رنجورخویی و شایستگی تحصیلی منفی و در سطح 01/0 معنادار بود. به نظر می رسد خودکارآمدی تحصیلی از جمله تظاهرات ویژگی های شخصیتی است که بر ادراک شایستگی در دانش آموزان تاثیر می گذارد. براساس نتایج پژوهش حاضر، به مشاوران مدارس، بالینی گران و درمانگران حوزه کودک و نوجوانان، سنجش و ارزیابی میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان برای شناسایی و درنظرگرفتن تظاهرات آن بر شایستگی تحصیلی دانش آموزان پیشنهاد می شود.