آبله میمون انسانی: اپیدمیولوژی، آمادگی و پاسخ

آبله میمون بیماری مشترک بین انسان و دام است و توسط یک ارتوپاکس ویروس ایجاد می شود. برای اولین بار در سال 1970 در کنگو‌ شناسایی شد و به سایر مناطق آفریقا (عمدتا غربی و مرکزی) گسترش یافت. ظهور همه گیری فراتر از آفریقا، اهمیت جهانی این بیماری را برجسته و در سراسر جهان نگرانی ایجاد کرده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی بیماری آبله میمونی از جنبه های اپیدمیولوژیک، استراتژی های آمادگی و پاسخ می باشد.

این مقاله از نوع مروری بوده و اطلاعات مربوط به آن از طریق جستجوی مقالات فارسی و انگلیسی براساس اهداف اصلی مطالعه در داده پایگاه های معتبر علمی از جمله Magiran، PubMed، Science direct، Google scholar، SID و سایتهای معتبر علمی از جمله CDC و WHO در بین سال های 2015 تا 2022 مورد جستجو قرار گرفته است.

ویروس عامل بیماری آبله میمون بسیار شبیه به ویروس آبله است. در مناطقی که منابع بهداشتی محدود است، مشارکت جامعه در شناسایی و گزارش خطرات بیماری برای شناسایی شیوع بسیار مهم است. این امر به ویژه در مورد بیماری های مشترک بین انسان و دام مانند آبله میمون در افراد ساکن مناطق دورافتاده و برخوردار از خدمات بهداشتی نامطلوب، صادق است. در افرادی که علیه بیماری آبله واکسینه نشده اند، آبله میمون دارای نرخ کلی مرگ و میر تا 11% است. انتقال بیماری از روش های مختلف امکان پذیر است. در متن مقاله به جنبه های مهم بیماری از جمله روش های انتقال، علایم و نشانه ها، روش های شناسایی، پیشگیری، کنترل و درمان بیماری آبله میمونی پرداخته شده است.

سیستم های بهداشت عمومی به منظور آمادگی در مقابله با اپیدمی یا پاندمی احتمالی آبله میمونی باید از استراتژی های موثر برای کاهش شیوع بالقوه این بیماری آگاهی داشته باشند تا بتوانند از بروز یک بحران بیولوژیک دیگر جلوگیری نمایند. .