بهبود صفات رشدی و عملکرد اسانس ریحان (.Ocimum basilicum L) با کاربرد اینتروباکتر و محلول پاشی سیلیس در شرایط کم آبیاری

اهداف:

 کمبود آب از مهم ترین عوامل محدود کننده رشد و نمو گیاهانی مانند ریحان است که کاربرد باکتری های افزاینده رشد و سیلیس موجب بهبود آن ها می شوند. در همین راستا پژوهشی با هدف بررسی اثر باکتری اینتروباکتر و محلول پاشی سیلیس بر ویژگی های رشدی و فیزیولوژیک ریحان در شرایط کم آبیاری اجرا شد.

این پژوهش به صورت کرت های خرد شده فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عامل اصلی آبیاری در سه سطح (دور آبیاری دو، سه و چهار روز) و عامل فرعی باکتری اینتروباکتر در دو سطح (شاهد و تلقیح) و سیلیس در چهار غلظت (0، 6X، 6C و 12X) بودند.

نتایج نشان داد آبیاری سه و چهار روز به تنهایی موجب کاهش صفات رشدی و برخی صفات فیزیولوژیک گردید. اما شاخص کلروفیل برگ در دور آبیاری سه و چهار روز و درصد و عملکرد اسانس در آبیاری چهار روز افزایش 11 تا 29 درصدی را نشان دادند. در شرایط کم آبیاری، افزودن سیلیس 12X در برخی از صفات بسیار مفید واقع شد. بکارگیری باکتری همراه با سیلیس 12X توانست کلروفیل a و a+b را در شرایط آبیاری کامل و عملکرد ماده خشک را در شرایط کم آبیاری بهبود ببخشد. اما در شرایط کم آبیاری، کاربرد سیلیس 12X درصد و عملکرد اسانس را به بالاترین میزان بهبود بخشید.

در مجموع تاثیر مثبت سیلیس بر بهبود صفات رشدی و فیزیولوژیک ریحان بیشتر از باکتری بود. به علاوه سیلیس با غلظت بالا (X) نتایج بهتری نسبت به غلظت پایین (C) نشان داد.