آسیب شناسی روابط ایران و هند در بستر جهانی شدن

جهانی شدن مفهومی بنیادین و درعین حال تحول زا است که عرصه های گوناگون روابط بین الملل را در برگرفته است. این مفهوم به مثابه عنصری تعدیل کننده و یا نظم دهنده در پس زمینه روابط بین الملل، بستر کنشگری متعامل/متقابل را فراهم کرده است.اهمیت جهانی شدن، خصوصا در این پژوهش؛ از تغییراتی است که در بازتوزیع قدرت در سطح ساختاری ایجاد کرده است. در این نوشتار، همراه با واکاوی بعد مفهومی جهانی شدن، به بررسی آثار این پدیده بر روابط ایران و هند پرداخته شده است. در ادامه، همراه با سنجش نوع نگاه این دو کشور به امر جهانی شدن، امکانات و محدودیت های بستر حاصل از این وضعیت برای ایران و هند مورد کنکاش قرار گرفته است. سپس با بررسی ظرفیت فراهم شده از راه جهانی شدن و دیگر مولفه های آن برای سیاست خارجی و دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران، به ویژهدر زمینه روابط ایران و هند؛ به سطح و ابعاد تعامل هند و ایران پرداخته شده است. این نوشتار همچنین با تقسیم مولفه های موجود به دو دسته همگراساز و واگراساز، اثرگذاری آن ها را بررسی کرده و آثار آن ها بر روابط ایران و هند را سنجیده است.مبتنی بر یافته های پژوهش مولفه های همگرایی ایران و هند در فضای جهانی شدن،باتوجه به چشم انداز هند در بازتوزیع قدرت بین الملل؛ به شکل فزاینده ای بااهمیت تر از مولفه هایی با کارکرد واگرایانه بوده؛ هرچند در سطح ساختاری مخالفت های جدی در عملیاتی شدن آنها وجود داشته باشد.