اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا (RACT) بر تحمل پریشانی و تاب آوری زنان مطلقه

هدف:

 هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا (RACT) بر تحمل پریشانی و تاب آوری زوجین بود.

روش پژوهش:

 طرح پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و شیوه انجام آن نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره خصوصی منطقه 9 تهران بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه گواه (15 نفر) گمارده شدند. سپس روی گروه آزمایش مداخله گروهی مبتنی بر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا (RACT) بر مبنای بسته تدوین شده افشاری و همکاران (2022) صورت گرفت. ابزار پژوهش شامل تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS-26 و روش تحلیل واریانس مختلط با اندازه های مکرر سه مرحله ای استفاده شد.

بر اساس یافته ها بین نمرات تحمل پریشانی و تاب آوری گروه آزمایش و گواه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار وجود داشت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل یافته ها حاکی از آن است که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا (RACT) بر تحمل پریشانی و تاب آوری گروه آزمایش تاثیر معنادار داشت. اثربخشی این مداخله در مرحله پیگیری نیز طبق آزمون تعقیبی بنفرونی پایدار بود.

بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری کرد که برای افزایش تحمل پریشانی و تاب آوری زنان مطلقه می توان از شیوه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا (RACT) در مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی استفاده کرد.