ارزیابی روش های کنترل شیمیایی و زراعی پسیل معمولی پسته، Agonoscena pistaciae (Hem.: Psyllidae)، در شرایط آزمایشگاهی و صحرایی

پسیل معمولی پسته، مهم ترین آفت بومی در پسته کاری های ایران می باشد. در این پژوهش مقادیر LC50 و LC90 آفتکش های موونتو، سیوانتو، استارکل و دایابون روی این آفت در شرایط آزمایشگاهی به دست آمد. سپس در شرایط صحرایی به همراه تیمار آب پاشی و کود مایع سیلیکات پتاسیم علیه آفت به کار رفت. میزان مرگ و میر پوره ها 3، 7، 14 و 21 روز بعد از محلول پاشی محاسبه گردید. داده های صحرایی بر اساس آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرارو با دو فاکتور تیمار و زمان تاثیر، تجزیه آماری شد. مقادیر LC50 و LC90 حشره کش ها در آزمایشات زیست سنجی به ترتیب برای موونتو 78/500 و 88/1933، دایابون 57/7259 و 41/19839، سیوانتو 85/59 و 16/193 و استارکل 19/7 و 96/36 میکرولیتر بر لیتر به دست آمد. میزان تلفات آفت در شرایط صحرایی برای غلظت های کشنده 50 درصد آفت کش های دایابون، استارکل، سیوانتو، کود سیلیکات پتاسیم، پاشش آب و آفت کش مونتو، سه روز بعد از سم پاشی به ترتیب 33/81، 66/70، 33/57، 00/56، 00/48 و 66/45 درصد به دست آمد. در روز چهاردهم تلفات در تیمار موونتو به 84 درصد رسید و به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود و در روز بیست و یکم نیز همین روند ادامه یافت. بنابراین سمیت و دوام آفت کش های دایابون و موونتو در شرایط صحرایی بیشتر از سایر تیمارها بود و استارکل کمترین دوام را روی این آفت نشان داد.، بر اساس نتایج این پژوهش آفت کش دایابون، کود سیلیکات پتاسیم و آب پاشی به دلیل سازگاری با محیط زیست و موونتو به دلیل دوام بیشتر برای کنترل این آفت مناسب است.