بررسی مولفه های تربیت درونی در مثنوی مولوی

«تربیت درونی» یا «اکتشافی» مبتنی بر فطرت آدمی است و یکی از ناب ترین شیوه های تربیتی است که در دوره معاصر بسیار به آن توجه شده است؛ روان شناسان جدید تربیتی این روش را یکی از موثرترین شیوه های تربیتی به شمار می آورند. عارفان پهنه ادب فارسی نیز توجه ویژه ای بر تربیت مبتنی بر فطرت داشته اند. مولوی در مثنوی معنوی، به اصل «تربیت» توجه ویژه ای دارد. تربیت در مثنوی ازجمله مفاهیمی است که مولانا برای نهادینه کردن آن در وجود انسان ها در کنار اموری مانند خدا، معرفت، سیرو سلوک، اعمال عبادی به درونی شدن آن نظر داشته است. این مقاله با هدف بررسی ابعاد تربیت درونی در مثنوی مولوی، درپی پاسخ به این پرسش است: مهم ترین مولفه های تربیت درونی که اندیشمندان و روان شناسان امر تعلیم و تربیت نیز به آن تاکید داشته اند در مثنوی معنوی کدام است؟ بدین منظور نگارندگان به روش توصیفی  تحلیلی، مولفه های تربیت درونی را در شش دفتر مثنوی مولوی تحلیل و بررسی کرده اند. با توجه به دستاورد پژوهش، تاکید بر زبان عمل، تدریجی بودن امر تربیت، تقلیدنکردن، ثروت محرومیت، حذف کردن به جای ارایه کردن، عادت ستیزی و توجه به تمایزهای فردی از مهم ترین مولفه های تربیت درونی در مثنوی است که جزییات و مباحث مربوط به آن در محورهایی جداگانه تحلیل و بررسی شده است.