ارائه مدل مسئولیت پذیری براساس سبک های هویت با نقش میانجی گری خودپنداره در دانشجویان دانشگاه های تهران

مسیولیت پذیری دانشجویان اثر تعیین کننده بر پیشرفت تحصیلی، موفقیت شغلی و سرنوشت جامعه دارد؛ بنابراین بررسی عوامل تاثیرگذار بر مسیولیت پذیری آن ها ضروری به نظر می رسد.

پژوهش حاضر با هدف ارایه مدل مسیولیت پذیری براساس سبک های هویت با نقش میانجی گری خودپنداره انجام شد.

روش پژوهش از نوع همبستگی به شیوه تحلیل مسیر بود. جامعه پژوهش حاضر تمامی دانشجویان در حال تحصیل دانشگاه های تهران، شهید بهشتی و آزاد واحد علوم تحقیقات تهران در سال 1401 بودند. تعداد 411 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه مسیولیت پذیری کردلو (1395)، پرسشنامه سبک هویت (1989) و مقیاس خودپنداره راجرز (1957) بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار AMOS نسخه 24 و SPSS نسخه 25 و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.

یافته ها:

 ضرایب همبستگی محاسبه شده بین سبک های هویت اطلاعاتی، هنجاری و همچنین خودپنداره با مسیولیت پذیری مثبت و معنی دار و همبستگی بین سبک هویت سردرگم/ اجتنابی با مسیولیت پذیری منفی و معنی دار بود (0/01>p). همچنین ضرایب مربوط به تاثیر غیرمستقیم سبک هویت اطلاعاتی (t=5/17, β=0/028)، سبک هویت هنجاری (t=4/32, β=0/047) و سبک هویت سردرگم/ اجتنابی (t=-3/27, β=-0/056) با میانجی گری خودپنداره بر مسیولیت پذیری معنی دار بود (0/05>p). ضرایب مسیر مستقیم هر سه سبک هویت نیز در پیش بینی مسیولیت پذیری معنی دار بود (0/01>p).

نتیجه گیری:

 نتایج نشان دهنده آن است که خودپنداره براساس سبک های هویت، مسیولیت پذیری را میانجی گری می نماید؛ بنابراین متولیان امر باید سعی کنند نسبت به مسیولیت پذیری دانشجویان براساس سبک های هویت تدابیر لازم را اتخاذ نمایند.