تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان

تعیین اثر درمانی تریامسینولون داخل زجاجیه ای در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان.
روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی، 88 چشم از 61 بیمار دیابتی مبتلا به اوم ماکولا که کاندید لیزر درمانی نبودند و یا به آن پاسخ نمی دادند؛ به طور تصادفی در دو گروه درمان (با تزریق 4 میلی گرم تریامسینولون به داخل زجاجیه) و گروه شاهد (تزریق دارونما و زیر ملتحمه) مطالعه شدند. معاینات کامل چشم پزشکی،OCT و آنژیوگرافی در ابتدای مطالعه و طی پی گیری های 2 و 4 ماهه صورت پذیرفت. در این پژوهش، میزان اگزودای سخت و شدت نشت، به صورت کمی و توسط نرم افزار فتوشاپ، نگارش7، اندازه گیری شد.
در ماه دوم بعد از تزریق، میانگین حدث بینایی اصلاح شده در گروه درمان به میزان 0.13 لاگمار (LogMAR) بهبود یافت (P=0.01) ولی در گروه شاهد، مختصری کاهش پیدا کرد (0.02 لاگمار،(P=0.63. تفاوت میانگین تغییرات حدث بینایی در گروه درمان، در ماه دوم 0.15 لاگمار (P=0.02) و در ماه چهارم 0.11 لاگمار (P=0.08) بیش تر از گروه شاهد بود. براساس OCT، میانگین ضخامت مرکز ماکولا در ابتدا و در پی گیری های 2 و 4 ماهه، در گروه شاهد به ترتیب 393±166، 404±134 و405±160 میکرون و در گروه درمان 393±151، 293±109 و 362±119 میکرون بود که این تفاوت در ماه دوم به لحاظ آماری معنی دار بود(P=0.001). میزان اگزودای سخت تا ماه چهارم در گروه درمان 51 درصد کاهش یافت (P=0.004) ولی در گروه شاهد 16 درصد افزایش داشت(P=0.376). شانس بهبود نمای برگ شبدری در آنژیوگرام، در گروه درمان نسبت به گروه دارونما 9 برابر بود(P=0.012). تغییرات در شدت نشت بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشتند. به جز افزایش موقت چشم در ماه دوم در 32.6 درصد چشم های گروه درمان، عارضه مهم دیگری به دنبال این تزریق مشاهده نشد.
گرچه تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون کم عارضه است ولی نقش موثر درمانی یک تزریق آن در ادم ماکولای دیابتی، موقت می باشد. بیش ترین اثر درمانی به دنبال این تزریق در ماه دوم است که به تدریج تا ماه چهارم کاهش می یابد ولی اثرات مربوط به ادم سیستویید ماکولا و اگزودای سخت تا 4 ماه باقی می ماند.