رهیافت مدلاسیون شروع و پایان فیلم در تجربه گرایی سینما

رسانه سینما پس از پشت سر گذاشتن تجربه های اولیه خود تلاش کرد شیوه های گوناگونی در ساخت فیلم ایجاد کند. فیلم سازان برای مورد توجه قرار گرفتن آثارشان از سوی تماشاگران، هنرمندان و منتقدین در هر برهه زمانی روش های را در زمینه روایت و ساختار تجربه کرده اند و در آثارشان سبک و سیاقی را پدیدار ساختند که تازگی داشت و بدیع بشمار می رفت. این تغییر و تحول مستمر در گذر زمان، آرمان خواهی ویژه ایی را بوجود آورده است که باعث شده سینما نزد مخاطبان همچنان هنری جذاب و نو جلوه نمایی کند. این رفتار در دوره های گوناگون بخصوص در نحوه بیانی شروع و پایان فیلم جایگاه ویژه ایی را به خود اختصاص داده که قابل بحث و مورد توجه است. هدف پژوهش حاضر کاربردی و مسیله اصلی آن واکاوی تجربه گرایی شروع و پایان فیلم در سه دوره کلاسیک، مدرن و پست مدرن است. روش تحقیق کیفی با رویکردی مروری بر مبنای مطالعه کتاب و اطلاعات فیلم و سینما می باشد. نتیجه حاصله نشان از آن دارد تجربه گرایی در جابجایی زمان روایی سینمای هنری یا تجاری وابسته به شروع و پایان فیلم، در سبک ها و دوره های سینمایی زیبایی شناسی و بیانی فیلمیک ایجاد کرده است و در جایگاه آرمانی و زنده بودن رسانه سینما نقشی اساسی و پویا داشته است.