اثربخشی آموزش مهارت های خود تعیین گری بر پریشانی اخلاقی و تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن

رویکرد خودتعیین گری انسان ها را موجوداتی مثبت می داند که به صورت بالقوه دارای ظرفیتی برای رشد و توسعه هستند، آن ها تمایل دارند در فعالیت هایی که به آن علاقه مند هستند و در رشد توانایی های فردی آن ها مفید است، شرکت کنند. در پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارت های خودتعیین گری بر پریشانی اخلاقی و تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن موردبررسی قرار گرفت.

 مطالعه حاضر به صورت نیمه تجربی در سال 401-1400 انجام گردید، از جامعه مراقبین اصلی بیماران مزمن اعصاب و روان شهرستان بروجن در استان چهارمحال و بختیاری،  40 مراقب اصلی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه های استاندارد پریشانی اخلاقی و تاب آوری بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزارSPSS-22  انجام شد.

نتایج نشان داد آموزش مهارت های خودتعیین گری بر بهبود میزان تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن اثر معناداری داشت (0/001 F= 78/53 Partial ŋ2= 0/58، 001/0=p= 0/001 ، 78/53=F)؛ اما آموزش مهارت های خودتعیین گری بر بهبود میزان پریشانی اخلاقی مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن اثر معناداری نداشت ( Partial ŋ2 =0/009، 10/0=p=0/01 ،  F=0/33).

آموزش مهارت های خودتعیین گری، تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن را تحت تاثیر قرار می دهد. بر این اساس، در فرایند کسب مهارت های خودتعیین گری، ارزشمند دانستن خود شامل پذیرش خود، شناخت حقوق و مسیولیت ها و مراقبت هیجانی، ذهنی و جسمانی از خود فراگرفته می شود که فرایند صبر و تحمل افراد در برابر مشکلات را افزایش داده و آن ها را برای غلبه بر چالش ها و تغییرات زندگی یاری می دهد.