تحولات گفتمان عرفی گرایانه در دهه چهارم جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر منافع ملی

کشور ایران پیچیدگی ها، خصوصیات و شرایط خاصی دارد که از آن جمله می توان به وجود قدرتمندی ارزش های دینی سنت ها و باز تولید ارزش های دینی در عصر جهانی شدن اشاره کرد. به همین دلیل اکثر متفکران از چالش سنت و تجدد، انقطاع و گسست در گفتمان مدرنیته در ایران سخن می گویند. دیدگاه های روشنفکران کنونی ایران را از بعد عرفی شدن می توان به دو دسته کلی تقسیم نمود یعنی افکار و اندیشه های دنیاگرایی و افکار و اندیشه های دنیا پرستی. گفتمان روشنفکران دنیاگرا بیانگر، هماهنگی دین و دنیا ، تحقق آموزه های دنیوی اسلام، انفکاک بین دنیا و دنیا، نگرش کارکردی به دین، خصوصی کردن عرصه دین، اخلاقی و سیاسی و نگرش چند سطحی یا لایه ای به اسلام می باشد. البته باید گفت که نگرش و گفتمان روشنفکران در باب عرفی شدن ایران با اشکالات ساختاری مواجه است. با این توضیح که از یک سو با توجه به ظرفیت و پتانسیل دین از ایران هرگونه تحول مرتبط با دین باشد. عرفی شدن بسترها و خاستگاه های متناسب خود را می طلبد که در ایران با توجه به قدرت دین عناصر ذهنی ایرانیان و... شکل نمی گیرد. عرفی شدن دین در ایران فاقد پشتوانه های فلسفی، فکری، دینی و اجتماعی مستحکمی است. تحولات اجتماعی، سیاسی و... بیانگر تحول از کارکردهای حکومت دینی با توجه به تشکیل حکومت دینی و ورود آموزه های دینی به عرصه سیاست و اجرا می باشد. دین گفتمان غالب در عرصه های مختلف سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و همچنین فردی و اجتماعی است. و تمامی لایه های معرفتی، الگوی رفتاری و کرداری، ذهنی و آفاقی ایرانیان دینی است.