سبک شناسی اشعار آیینی معاصر (با تکیه بر اشعار حسینی، سبزواری و عزیزی)

 شعر آیینی یکی از نخستین گرایشهای موضوعی در ادب فارسی است که پیشینه کهنی دارد. این گرایش در دوره معاصر نیز وجود دارد و بسیار گسترده تر از گذشته پیگیری شده است. سیدحسن حسینی، حمید سبزواری و احمد عزیزی از شاعران پیش و پس از انقلاب اسلامی و از زمینه سازان و هنر‌پردازان ادبیات انقلاب و سراینده اشعار آیینی هستند که درخصوص شعر آیینی و ولایی آثاری از خود برجای نهاده اند. این پژوهش بر آن است که اشعار آیینی این سه شاعر را در سه قلمرو زبانی، ادبی و فکری بررسی و تحلیل نماید و برجستگیهای زبانی و بیانی و خطوط فکری ایشان را مشخص و معرفی نماید.

 این پژوهش مطالعه ای توصیفی تحلیلی ‌است و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای انجام شده است.
یافته‎ها: مطالعه بر اشعار آیینی معاصر حاکی از این است که شاعران متعهد مسلمان با ذوق شعری و آگاهی از دانش بلاغی و کاربرد اوزان و بحور گوناگون و بکارگیری گسترده فنون بیانی و بدیعی و گاه نوآوریهای ویژه خود،‌ اشعار زیبایی خلق نموده اند.

 شاعران اشعار آیینی در قلمرو زبانی موفقتر عمل کرده اند. آنان با به کار بردن اوزان و بحور متناسب با حماسه و واژه های فاخر، فضایی حماسی ایجاد کنند. سروده های این شاعران از نظر تاثیرپذیری از معارف و فرهنگ اسلامی بویژه در بخش لغات و واژه ها غنی و بارور است. از نظر زبانی رجوع به سبک خراسانی را در شعر این شاعر بوضوح میتوان دید. شاعران در این سطح فقط به پیروی از سبک و شیوه شاعران پیشین اکتفا نکرده اند و نوآوریهایی نیز داشته اند. البته در این بخش ابداعات قابل‌توجهی دیده نشده است. در این زمینه نوآوری را در اشعار آیینی سیدحسن حسینی شاهدیم که در کنایات و بخصوص متناقض‌نماها قابل‌مشاهده است.