تبیین روابط ساختاری کیفیت زندگی زناشویی بر اساس صفات پاتولوژیک شخصیت: نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج

کیفیت زندگی زناشویی تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، مرور پژوهش ها نشان می دهد که صفات شخصیتی عامل مهمی در زندگی زناشویی است اما در زمینه بررسی نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج شکاف پژوهشی وجود دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف تبیین روابط ساختاری کیفیت زندگی زناشویی بر اساس صفات پاتولوژیک شخصیت بر اساس نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج انجام شد.

روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی با رویکرد مدل ساختاری بود. جامعه آماری شامل دانشجویان متاهل در دانشگاه های آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات و واحد رودهن بودند. از این جامعه سی صد و هفتاد و هشت نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های کیفیت زندگی زناشویی لیچتر و کارمالت2004 با شش خرده مقیاس، پرسشنامه صفات پاتولوژیک شخصیتPID-5-BF کروگر و همکاران2012، پرسشنامه نظام ارزشی همسرMVS ادولاند و ساگارین2014 و پرسشنامه عملکرد زوج آپوستولو و همکاران2018 پاسخ دادند. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل مسیر و مدل ساختاری تحلیل شد.

شاخص های برازندگی حاصل از تحلیل نشان داد که مدل ساختاری با داده های گرد آوری شده برازش قابل قبول را دارد. ضریب مسیر کل بین صفات پاتولوژیک شخصیت با کیفیت زندگی زناشویی منفی و در سطح یک صدم معنادار بود. ضریب مسیر بین عملکرد زوج و نظام ارزشی همسر با کیفیت زندگی زناشویی منفی و در سطح یک صدم معنادار است. مسیر غیرمسقیم بین صفات پاتولوژیک با میانجیگری سیستم ارزشی همسرو عملکرد زوج در سطح یک صدم معنادار بود. نتایج نشان داد که سیستم ارزش همسر و عملکرد زوج ارتباط بین کیفیت زندگی زناشویی و صفات شخصیتی را میانجیگری می کند.

 بر اساس نتایج می توان گفت صفات شخصیتی نقش مهمی در ارتقای کیفیت زندگی زناشویی ایفا می نماید و می توان با تقویت نظام ارزشی همسر و عملکرد آن ها می توان کیفیت زندگی زناشویی را بهبود بخشید.