بررسی برهم کنش صمغ فیبر ذرت با آنزیم α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز و تاثیر آن بر فعالیت ممانعت کنندگی آنزیم ها

بیشترین ترکیب جانبی حاصل از فراوری ذرت در صنعت تولید نشاسته از ذرت، سبوس می باشد که فقط به صورت غذای دام از آن استفاده می شود. در این مطالعه خواص ضد اکسایشی و ضد دیابتی صمغ فیبر ذرت دارای فنل (FAX) و بدون فنل (Y) از سبوس ذرت مورد بررسی قرار گرفت. همچنین جهت بررسی سازوکار ممانعت کنندگی دو آنزیم α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز، میزان شدت فلویورسانس ذاتی و خارجی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بیشترین خاصیت مهارکنندگی رادیکال DPPH مربوط به فیبرFAX  µmolTE/g399/0 ± 74/39، و کمترین مربوط به فیبر استخراج شده Y µmolTE/g 257/0 ± 73/3 می باشد. همچنین نتایج فعالیت مهارکنندگی رادیکال کاتیونی ABTS مربوط به نمونه  FAXبرابر با molTE/g µ 99/2 ± 10/137 بوده و نمونه Y molTE/g µ 17/1± 68/29 بود. میزان مهار کنندگی فعالیت آنزیم α-آمیلاز خوکی نمونه  FAX بیشتر از Y بوده و اختلاف معنی داری با یکدیگر داشتند (05/0 > p). نمونه فیبرFAX بیش ترین تاثیر را بر مهار فعالیت آنزیم گلوکوزیداز موشی داشت (15/26درصد) در حالیکه نمونه Yدر غلظت های استفاده شده فاقد خاصیت مهار آنزیم بود. همچنین کاهش شدت فلویورسانس در اثر افزودن غلظت های مختلف هردو فیبر به آنزیم α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز مشاهده شد ولی این شدت برای نمونه FAX بیشتر بود. فیبرهای تولیدی توانایی مهار کنندگی هر دو آنزیم را از طریق ایجاد تغییر در ساختمان سوم آنزیم به وسیله پیوندهای غیرکوالانسی را داشتند. بطور کلی نتایج نشان داد که فیبر با میزان فنل بالا از سبوس ذرت می تواند به عنوان یک منبع طبیعی دارای فعالیت ضد اکسایشی ومهار فعالیت آنزیم های α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز محسوب شده و در تولید مواد غذایی فراسودمند مورد استفاده قرار گیرد.