بهینه سازی انطباق میدان های پرتویی مجاور با استفاده از مدل سازی ریاضی و مقایسه ی نتایج با سیستم طراحی درمان

در رادیوتراپی هنگامی که حجم هدف پیچیده است از چندین میدان پرتویی برای پوشش دهی بافت سرطانی استفاده می شود. از این رو انطباق میدان های مجاور و به حداقل رساندن تابش دهی به بافت های سالم از اهداف مهم رادیوتراپی است. هدف از این مطالعه، ارایه ی یک روش کلی برای تطابق میدان های پرتویی مجاور و هم چنین بررسی این روش در تکنیک های درمانی از قبیل پرتودهی مغزی نخاعی، پرتودهی پستان فوق ترقوه ای با میدان کامل و میدان نیمه است. در این روش یک سیستم متعامد راست گرد که مرکز آن در ایزوسنتر بوده و هم چنین دو میدان فرضی با نام های میدان شماره ی یک و میدان شماره ی دو در نظر گرفته شده است. سپس با استفاده از روش های ارایه شده، زاویه های محدود کننده، تخت، گانتری و هم چنین اندازه ی دهانه ی محدود کننده برای هر دو میدان فرضی جهت تطابق بین صفحات کناری آن ها محاسبه شده است. مقایسه ی نتایج به دست آمده با سیستم طراحی درمان نشان می دهد که تکنیک پرتودهی مغزی نخاعی فقط در اندازه گیری زاویه ی محدود کننده دارای خطا بوده که مقدار آن برابر با 198/0 درصد اندازه گیری شده است. بیش ترین خطای به دست آمده در دو تکنیک فوق ترقوه ای با میدان کامل و نیمه در محاسبه ی اندازه ی دهانه ی محدود کننده ی میدان فوق ترقوه ای حاصل شده که به ترتیب برابر با 05/21 و 6/18 درصد محاسبه شده است. در نهایت با توجه به نتایج به دست آمده می توان از این روش جهت بهبود تطابق میدان ها در تمام حالت هایی که از میدان های درمانی مجاور هم استفاده می شود، با میزان خطای قابل قبول و هم چنین بدون تغییر در اندازه ی میدان استفاده کرد تا توزیع دوز یکسان حاصل شود.