ارزیابی اراضی حوضه آبخیز آب گاه شوشتر در استان خوزستان با استفاده از مدل فائو

برنامه ریزی کاربری ها با دید اکولوژیک تنها راه حل منطقی مبارزه با بحران های زیست محیطی و ایجاد بستری لازم برای نیل به توسعه پایدار است. در این پژوهش ارزیابی تناسب اراضی برای کاربری کشاورزی و مرتع داری در حوضه آبخیز آب گاه شوشتر بر اساس مدل فایو و با استفاده از سامانه ی اطلاعات جغرافیایی در سال (1395) انجام گردید. ارزیابی زمین بر اساس دستورالعمل (FAO) یک قدم مهم در برنامه ریزی کاربری اراضی می باشد که در این پژوهش ابتدا اطلاعات منابع پایدار اکولوژیکی موجود در منطقه با مطالعه تحقیقات پیشین و کار میدانی جمع آوری شد. براساس مدل فایو اجزای واحدهای اراضی شناسایی و اقدام به تعیین ویژگی های غالب اراضی شد. لایه های معیار مورد استفاده در این پژوهش شامل خاک، شیب، ژیومورفولوژی، فرسایش و کاربری اراضی می باشند که در محیط نرم افزاریArcGis 10.3 رقومی و مورد تحلیل و پردازش قرار گرفتند. بر اساس نتایج مورد بررسی منطقه مورد مطالعه برای کاربرهای زراعت آبی، دیم کاری و مرتع داری توان مناسبی ندارد، به طوری که 78/79 درصد از اراضی منطقه برای زراعت آبی و 54/75 درصد برای زراعت دیم در کلاس N2 قرار دارد. کلاس تناسب مرتع داری N1 تشخیص داده شد، که ممکن است در شرایط آتی و با پیشرفت تکنولوژی امکان بهره برداری اقتصادی در اراضی مرتع وجود داشته باشد.