معناکاوی پرفورمنس آرت های غیرتکنولوژیک هنرمندان ایرانی مقیم امریکا بر مبنای دیدگاه ژولیا کریستوا (دو دهه اول قرن بیست و یک میلادی)

کریستوا متن را فرآیندی از برهم کنش سوژه ها و متن ها می داند، که با ترانهادگی امور نمادین معانی تازه و بی پایان می آفریند. هنرمندان ایرانی مقیم امریکا، با موقعیت ترافرهنگی، در متن پرفورمنس آرت های خود حضور می یابند، ابژه ها، متن ها و امور نمادین را به شیوه دیگرگون به کار می برند، معناهای پیشین را به پرسش کشیده و معانی تازه خلق می کنند. در پژوهش حاضر، بر آن دسته از اجراها تمرکز می کنیم که سوژه ی هنرمند با استفاده از ابژه های روزمره و غیرتکنولوژیک در متن حضور می یابد و به این سوالات پاسخ می دهیم که هنرمند چگونه از عناصر و عوامل به کاررفته، ازجمله بدن، زبان، کنش و ابژه ها درراستای بیان دغدغه های خویش بهره می برد و نقش هرکدام از این عوامل در ترانهادگی امور نمادین برگرفته از دو جامعه ی مبدا و میزبان و ایجاد بینامتنیت برآمده از وضعیت مرزی او چیست؟ هدف از انجام این پژوهش شناسایی موضع هنرمندان ایرانی تبار مقیم امریکا در ارتباط با امور نمادین موطن و سرزمین میزبان و درک فضای آستانه ای هنر آنان، به عنوان هنرمندان ایرانی و عضوی از جامعه مهاجران حاضر در عرصه بین الملل است. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی‐ تحلیلی است و مطالب به شیوه ی کتابخانه ای گردآوری شده است. بدین صورت که برمبنای رویکرد بینامتنی و شیوه ی معناکاوی ژولیا کریستوا، هم چنین، آرای وی درزمینه ی تشریح وضعیت آستانه ای مهاجران، به تحلیل و تفسیر چند نمونه از اجراها، در دو دسته زبان‐ محور و کنش‐ محور می پردازیم. یافته های تحقیق نشان می دهد که در اجراهای زبان‐ محور، نسبی بودن قدرت زبان در برقراری ارتباط مطرح می شود و سوژه «دیگری» است که امور نمادین را در قالب ابژه ها و رخدادها به شیوه ای معنازا عرضه می کند. در اجراهای کنش‐ محور اما، اگرچه سوژه از چاره جویی زبانی طفره می رود، اما ناچار از به کارگیری امور نمادین در قالب کنش است. هم چنین، جسم یادآور وجه تنانه «کورا» است و ابژه ها وجوهی نمادین می یابند، که به محدودیت ها و سرکوب های جمعی اشاره می کنند.