مقایسه تاثیر برنامه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر برخی شاخص های ریوی، عملکردی و کیفیت زندگی بیماران کووید-19 ترخیص شده از بیمارستان

درمطالعه حاضر اثر 6 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر شاخص های ریوی، عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی بیماران کووید-19 پس از ترخیص از بیمارستان بررسی شد.

تعداد 36 بیمار کووید-19 (سن 98/0±76/38 سال؛ وزن 88/2±86/81 کیلوگرم) انتخاب شدند. در شروع و پایان مطالعه، آزمون های ریوی (1FEV، FVC، FVC/1FEV و MVV)، جسمانی (آزمون 6 دقیقه راه رفتن)، کیفیت زندگی (36-SF) و تن سنجی در آزمودنی ها انجام شد. سپس آزمودنی ها به سه گروه تمرین استقامتی (45 دقیقه با شدت 60-75 درصد حداکثر ضربان قلب تخمینی)؛ تمرین مقاومتی (45 دقیقه با شدت 40-70 درصد یک تکرار بیشینه) و کنترل تقسیم شدند. مداخله به مدت 6 هفته (3 جلسه) انجام شد. برای تحلیل آماری از آزمون آنوای یکطرفه استفاده شد.

نتایج حاکی از افزایش معنی دار 1FEV (029/0=p)، FVC (047/0=p)، FVC/1FEV (043/0=p) در گروه استقامتی در مقایسه با کنترل بود، در حالی که تفاوت در MVV (041/0=p) وFVC/1FEV (022/0=p) بین گروه استقامتی و مقاومتی مشاهده شد. مسافت آزمون 6 دقیقه ای در گروه استقامتی (0001/0=P) و مقاومتی (001/0=P) در مقایسه با کنترل افزایش یافت، گرچه بین گروه های تمرینی تفاوتی مشاهده نشد (48/0=p). مشارکت در برنامه های تمرینی استقامتی و مقاومتی با بهبود معنی دار ابعاد عملکرد جسمانی (به ترتیب 024/0=P و 09/0=P) و سلامت عمومی (به ترتیب 022/0=P و 015/0=P) در مقایسه با شرایط کنترل همراه بود.

براساس نتایج، شرکت در تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند موجب افزایش عملکرد ریوی، آمادگی قلبی-تنفسی و کیفیت زندگی مبتلایان به کووید-19 پس از ترخیص از بیمارستان شود و می تواند در توانبخشی بیماران کووید-19 به کار برده شود.