مطالعه و بررسی سفال های ساسانی محوطه باستانی ویگل (آران و بیدگل)

محوطه باستانی ویگل یکی از بزرگ ترین محوطه های تاریخی-اسلامی استان اصفهان با مساحتی حدود 450 هکتار است. در این محوطه علاوه بر وجود ساختارهایی غیرمنقول مانند سازه های معماری، حجم قابل توجهی از سفال نیز به چشم می خورد. پژوهش حاضر ضمن آگاهی از اهمیت محوطه و داده های سفالی آن، به ویژه در قرون اولیه و میانه اسلامی، تنها بررسی سفال های ساسانی این محوطه را مدنظر دارد؛ براین اساس، در وهله نخست، این پرسش مطرح می گردد که وضعیت گونه شناسی و طبقه بندی سفال های ساسانی محوطه ویگل چگونه است و تا چه حد می توان اشکال سفالی آن را با سایر محوطه های ساسانی مقایسه کرد؟ هم چنین تنوع تزیینات به کار رفته در سفال های این محوطه چگونه است؟ بدین منظور از مجموع کل سفال های جمع آوری شده در بررسی روشمند و شبکه بندی محوطه در سال 1386، تعداد 98 قطعه از سفال های ساسانی ویگل در راستای پاسخ به پرسش های فوق انتخاب و مورد مطالعه دقیق قرار گرفت. روش پژوهش این نوشتار نیز توصیفی-تحلیلی است. بدین ترتیب، ابتدا توضیحاتی درمورد محوطه داده شده و سپس گونه شناسی، طبقه بندی و گاهنگاری آورده شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که داده های مذکور تنها شامل گونه ساده و بدون لعاب می شود. ازلحاظ شکلی، این سفال ها شامل انواع کاسه، تغار، کوزه، خمره، دیگچه، ظروف مسطح، درپوش، ظروف آبریز و دسته دار می شود که با سایر محوطه های ساسانی غرب، شمال شرق، جنوب و مرکز فلات ایران قابل مقایسه است. از نظر تزیینات نیز سفال های این محوطه، نمونه های متنوعی مانند انواع تزیین کنده، افزوده، فشاری، طنابی و ترکیبی را نشان می دهد؛ با این حال آن چه در تزیینات سفال های ساسانی ویگل بسیار قابل توجه است، تنوع نقوش تزیینی استامپی (مهرهای مسطح) است که نشانگر متداول بودن یک سنت بومی و محلی در ایجاد این گونه از نقوش است.