منطق تعامل در روایت های سیاسی-اخلاقی کلاسیک فارسی: آداب معاشرت و فاصله گزینی

کتاب های سیاسی-اخلاقی فارسی دسته ای از سیاستنامه ها هستند که وجوهی از آداب اجتماعی را به شکل مستقیم برای مخاطب/ شنونده تجویز کرده یا به شکلی ضمنی با وی در میان می گذارند؛ به عبارتی دیگر، این آثار منبعی برای انواع آداب و الگویی برای شیوه تنظیم فاصله و فضای اجتماعی در میان مردم است. در این نوشتار وجوه فاصله گزینی مذکور با تکیه بر حوزه ها و موضوعات آداب معاشرت همچون سخن گفتن و سخن شنیدن، تغذیه و خوراک، پوشش و خلعت ، نشست و برخاست و دوستی و دشمنی در شش اثر کلیدی سیاسی-اخلاقی فارسی دلالت یابی و تفسیر شده است. نتیجه نشان می دهد همه ی حوزه ها و موضوعات مورد بررسی، مبتنی بر ایجاد فاصله و رعایت نظم از پیش تثبیت شده یا قاعده های طبیعی نمایانده شده موجود است که در هر کدام از حوزه ها با نشانگانی خاص بازنمایی شده است.در موضوع سخن گفتن ، سخنان طبقه فرادست همچون ملوک و حکیمان را فارغ از موضوع سخن به مثابه ی پند و حکمت می داند و شنیدن آن را موهبتی مشروعیت آور تلقی می کنند. در آداب تغذیه از سفره های پر تکلف طبقه فرادست مثال می آورد که به مثابه ی مصرف نمایشی می خواهند فاصله خود را با بقیه حفظ کنند. آداب پوشش و خلعت نیز به شکلی نشاندار در خدمت تمایز طبقاتی و فاصله گزینی اجتماعی است. در آداب نشست و برخاست فاصله گزینی مبتنی بر مدیریت بدن است طبقه بالا با بدنی آزاد و رها عمل می کنند در حالی که سطوح پایین تر با دو زانو نشستن، آرام آرام حرف زدن و غیره فاصله خود را با طبقه بالادست رعایت می کنند. در آداب دوستی و دشمنی هم که بخشی از آداب معاشرت است، رعایت فاصله با دشمن در هر حال ضروری است و عدم رعایت آن سبب خسران و زوال است. بنا به الگوی معرفتی جهان کلاسیک و اشرافیت اعتقادی-اجتماعی منضم به آن، همه حوزه ها و موضوعات مذکور به شکلی نشاندار در خدمت تمایز و ایجاد فاصله سلسله مراتبی است. در این آثار چه گزار ه های تجویزی چه روایت های داستانی مخاطب/شنونده را به انضباط طبقاتی دعوت کرده، آن را به مثابه شکلی از سنت یا وجهی از عقلانیت فرض می کنند. چنین فراخوانی ای خود به خود، انضباط مذکور را به منابع مشروعیت گره می زند.