مروری بر پیشرفت ها و چالش ها در حوزه مهندسی زیستی بخش اندوکرین بافت پانکراس در درمان دیابت نوع 1

درمان رایج برای بیماران دیابت نوع 1 که در آن سلول های بتای پانکراس در اثر حمله سیستم ایمنی خودی تخریب شده اند، تزریق انسولین است. از آنجا که این روش درمانی در مقایسه با عملکرد انسولین طبیعی مترشحه از پانکراس، قادر به حفظ کامل همیوستاز گلوکز نیست؛ در حوزه مهندسی بخش اندوکرین بافت پانکراس، استراتژی های مختلف درمانی مطرح شده است که مقاله مروری حاضر، به معرفی و بررسی آنها می پردازد.

روش کار:

این مطالعه یک بررسی مروری است که با استفاده از کلید واژهای Tissue engineering, Pancreas Type 1, Diabetes, Extracellular Matrix  Endocrine Pancreas, Artificial Organ, Insulin Producing cells, Three - dimensionalدر بانک های اطلاعاتیPubMed / MEDLINE و Web of Science، به جست وجوی مقالات حداقل 20 سال قبل تا  دسامبر 2003 پرداخته و 53 مقاله و دو کتاب مرتبط با موضوع بررسی شده است.

نتایج به دست آمده از تحلیل مقالات و کتاب های مرتبط با موضوع به زبانی روان و کاربردی ارایه شده است. بر اساس نتایج، استفاده از سلول های شبه بتای حاصل از سلول های بنیادی و سلول های جانبی، داربست ها، روش های انکپسوله کردن سلول ها و پیوند در نواحی مختلف و به دور از سیستم ایمنی، می توانند به عنوان روش های امیدوار کننده در درمان دیابت نوع 1 مطرح باشند.

در نتیجه، رویکردهای نوین مرتبط به حوزه مهندسی بافت پانکراس شامل راهکارهای متعددی مانند استفاده از سلول های بنیادی جنینی و بالغ، استفاده از داربست های طبیعی و سنتتیک در جهت هدایت و سازماندهی بافت های مورد نظر، استفاده از چاپگر های زیستی سه بعدی، ارگانوییدهای ترشح کننده انسولین و ایجاد پانکراس بر روی تراشه از مهم ترین ابزارهای موثر در جهت غلبه بر این چالش ها مطرح شده اند.