تاثیر مواد کاهنده نفوذ بر نفوذپذیری و مقاومت بتن با آزمون های «محفظه استوانه ای» و «پیچش»

عوامل آسیب زا با نفوذ به داخل بتن باعث کاهش دوام آن می شوند. بنابراین آگاهی از میزان نفوذپذیری بتن دارای اهمیت می باشد. امروزه مواد افزودنی کاهنده نفوذ بتن به طور گسترده در ساخت انواع سازه های بتنی مانند مخازن ذخیره آب استفاده می شوند. در این تحقیق، به تاثیر عواملی چون مقدار سیمان، نسبت آب به سیمان، اثر مواد کاهنده نفوذ، سن بتن و همچنین ارتباط مقاومت سطحی و فشاری بتن با نفوذ آب سطحی به داخل بتن پرداخته شده است. نمونه های مکعبی بتنی با رده های مقاومتی 25، 30، 35 و 40 مگاپاسکال و سنین 7، 28 و 90 روزه تهیه شده اند. در نمونه ها، کاهنده های نفوذ مانند واترپروف، میکروسیلیس و مزوکریت استفاده شده است. با به کارگیری روش های پیچش، محفظه استوانه‎ ای و جک بتن شکن اقدام به بررسی مقاومت سطحی، نفوذپذیری و مقاومت فشاری نمونه های بتنی شده و ارتباط آن‎ها با هم بررسی گردید. همچنین درصد حجمی منافذ نفوذپذیر مطابق با استاندارد ASTM C642-06 اندازه‎ گیری و از آن به عنوان معیاری برای سنجش نفوذپذیری استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که بیشترین کاهش نفوذ به ترتیب در نمونه های بتنی حاوی واترپروف، میکروسیلیس، مزوکریت و بدون افزودنی بوده و مقدار آن از 5 تا 20 میلی لیتر متغیر است. با کاهش نفوذپذیری، مقاومت سطحی از 6 تا 15 مگاپاسکال و مقاومت فشاری بتن ها از 15 تا 55 مگاپاسکال افزایش یافته است. همچنین می توان با استفاده از معادله های رگرسیونی ارایه شده و به کارگیری هر یک از مولفه های مقاومت فشاری و سطحی نمونه های بتنی، حجم آب نفوذی به درون نمونه‎ های بتنی را با دقت مناسبی پیش ‎بینی نمود.