پیش بینی درماندگی آموخته شده بر اساس امیدواری، معنای زندگی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان افغانستانی در حال تحصیل در ایران

هدف اصلی این پژوهش پیشبینی درماندگی آموخته شده براساس امیدواری، معنای زندگی و انگیزه پیشرفت دانشجویان افغانستانی در ایران بود. این پژوهش از لحاظ اجرا، جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ هدف، جزء تحقیقات کاربردی به شمار میرود. کلیه دانشجویان افغانستانی دانشگاه آزاد اسالمی در استان تهران جامعه آماری این مطالعه را تشکیل میدادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و فرمول گرین 1991، تعداد 75 نفر از دانشجویان افغانستانی دانشگاه آزاد اسالمی واحد شهرقدس که در سال 1401  در حال تحصیل بودند، انتخاب شدند و برای گردآوری داده ها به فرم پرسشنامه های درماندگی آموخته شده کوینلس و نیلسون 1988، امیدواری اسنایدر 1991 ، معنایزندگی استگر 2006 و انگیزه پیشرفت هرمنس 1970 پاسخ دادند. نتایج آزمون معناداری ضریب همبستگی و روش تحلیل رگرسیون چندگانه نشانداد که متغیرهای امیدواری، معنایزندگی و انگیزه پیشرفت میتوانند 10/3 درصد از واریانس متغیر مالک  درماندگی آموخته شده  را پیش بینی کنند (0/272= p>0/05 ,β). از بین متغیرهای پیشبین، امیدواری میتواند درماندگی آموخته شده را به طور معنیدار و منفی پیش بینی کند (.N=75, R=0/103, 0/05<P). به عبارتی دیگر میتوان گفت، هرچه قدر امیدواری فرد در زندگی بیشتر باشد، درماندگی آموخته شده وی کمتر خواهد بود. معنای زندگی در پژوهش حاضر قادر به پیشبینی درماندگی آموخته شده نم یباشد  0/073=β، 0/05>P) و همچنین انگیزه پیشرفت در این پژوهش پیش بینی کننده معنی داری نیست و نقش معنی داری در درماندگی آموخته شده ندارد (P>0/05 و 0/188-= β ). نتایج حاصل از پژوهش حاضر حاکی از لزوم توجه بیشتر مسیولان و نهادهای برنامه ریز و تصمیم گیر در سطوح کلان تحصیلات تکمیلی، آموزش و پرورش و همچنین متخصصان حوزه سالمت روان به چالش ها و وضعیت سلامت روان این گروه از دانشجویان میباشد.