بازتعریف سبک های معماری در دوره جنگ تحمیلی ایران با رویکرد شناسایی آثار سنتی (مورد پژوهی؛ کالبد بناهای شاخص)

معماری سنتی اصطلاحی است که پس از دوران مدرنیزاسیون در ایران، مطرح و در صحبت های بسیاری از معماران، کتب و مقاله ها، به آن پرداخته شده و در دانشکده های معماری مورد نقد و گفتگو واقع شده است. در ادامه و پس از وقوع انقلاب اسلامی و بسته شدن شرکت های ساختمانی خارجی در ایران، بسیاری از شرکت های بزرگ معماری نیز تعطیل و یا نیمه فعال شدند. با بروز جنگ تحمیلی و تحریم اقتصادی، فعالیت های ساختمانی به شدت کاهش یافت و در طی هشت سال جنگ، اکثر فعالیت های ساختمانی در مقیاس خرد و کوچک انجام شد و کار های دولتی غالبا در جهت تکمیل پروژه های ساختمانی قبل از انقلاب بود. برخی از این معدود ساخت و ساز ها، منجر به تولید آثاری با سبک و سیاق سنتی شدند که شناسایی و تشریح آن ها واجد اهمیت بوده و در دستور کار تحقیق پیش رو قرار دارد زیرا که عجین با فرهنگ، تاریخ و کیفیت متعالی معماری گذشته است و غنای معماری و هویت تحلیل رفته در آثار معماری امروز را می توان در آن ها جستجو کرد. اینکه چه سبک هایی و چه تعداد آثار بر اساس ایدیولوژی و شاخصه های این سبک ها در جهت تداوم و زنده نگه داشتن معماری غنی و سنتی ایرانی، در برهه جنگ هشت ساله وجود دارد، مجهول اصلی تحقیق و دستیابی به آنها، هدف آرمانی پژوهش است. در پژوهش حاضر، که با روش تفسیری-تاریخی و تدابیر تحلیلی-مقایسه ای است، به معرفی سبک های معماری در این دوره تاریخی پرداخته می شود تا از میان آن ها، مکاتبی که واجد شاخصه های معماری سنتی ایران هستند، استخراج گردند. گردآوری اطلاعات از طریق میدانی و اسنادی است که به شناسایی ساختمان هایی با کالبد سنتی ، خواهد انجامید. نتایج تحقیق نشان می دهد که در برهه جنگ هشت ساله، آثاری از سه مکتب "معماری سنت گرایی"، "معماری مدرن متاخر" و "معماری پست مدرن" در کشور ساخته شدند. در این بین، معماری مدرن متاخر فاقد شاخصه های سنتی در کالبد آثار ساخته شده ی خود است و در مقابل، دو سبک سنت گرایی و پست مدرن که بر اساس نظریه های معماری آن ها، یازده ساختمان شاخص طراحی و اجرا شدند، دارای مولفه های معماری سنتی ایران خواهند بود. در انتها ویژگی های کالبدی هر یک مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت.