مولفه های گزارش خطاهای پرستاری در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1399

انسان جایز الخطا است و خطا به عنوان جزیی از واقعیت و جدایی ناپذیر از زندگی انسان به حساب می آید. گزارش خطا به عنوان یک شاخص راهبردی جهت جلوگیری از خطا تعریف می شود. مدیران پرستاری باید شرایطی در محیط های کاری فراهم سازند که پرستاران بدون ترس از عواقب گزارش خطا بر میزان گزارش دهی خطاهای رخ داده بیافزایند. این مطالعه باهدف تعیین مولفه های گزارش خطاهای پرستاری در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1399 انجام شد.

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی بوده و جامعه پژوهش پرستاران شاغل در بخش های مختلف بستری عمومی و ویژه بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران بوده است. تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران و باتوجه به تعداد اعضای جامعه پژوهش، 336 نفر تعیین شد. نمونه گیری حدودا 2 ماه و به روش تصادفی طبقه ای نسبی انجام شد. ابزار مورداستفاده پرسش نامه محقق ساخته مولفه های گزارش خطاهای پرستاری بوده که روایی آن به روش اعتبار محتوا براساس نظر 10 نفر از اعضای هییت علمی در حوزه پرستاری مراقبت های ویژه و مدیریت پرستاری تایید شد و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ میزان 0/78 محاسبه شد. داده ها با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS و از طریق تحلیل توصیفی و آزمون های استنباطی کولموگروف- اسمیرنوف، وی کرامر و من ویتنی تجزیه وتحلیل شدند.

میانگین تجربه خطاهای پرستاری برابر با 80/29 درصد و میزان گزارش دهی خطاها نیز برابر با 32/64 درصد بود. نگرش پرستاران نسبت به گزارش خطا مثبت و ترس و موانع مدیریتی مهم ترین علت عدم گزارش خطاهای پرستاری بود. بین گزارش خطا با نوع بخش، بیمارستان، تجربه خطا، روش گزارش خطا و تجربه پرستاران ارتباط معنادار وجود داشت (0/001˂P).

گزارش خطاهای پرستاری در این مطالعه، علی رغم فراوانی وقوع خطا و نیز نگرش مثبت پرستاران نسبت به فرایند گزارش خطا، بسیارکم بود. به نظر می رسد تدوین برنامه راهبردی در ثبت خطاهای پرستاری و ایجاد سیستمی بی نام، موثر و کارآمد برای گزارش خطا، یک ضرورت برای مدیریت پرستاری در جهت ایجاد زمینه مطلوب در گزارش خطاهای پرستاری و غلبه بر موانع موجود باشد.