جرم تحریک به جنگ داخلی از دیدگاه فقه امامیه و حقوق جزای افغانستان

تحریک به جنگ داخلی، در اغلب نظام های کیفری جهان به عنوان جرم مستقل و مطلق شناخته شده است؛ در حالی که بر اساس اصول و قواعد حقوقی تحریک یکی از مصادیق معاونت در جرم است، نه جرم مستقل. از آن جایی که ماهیت، مبانی و مجازات این جرم در فقه امامیه و حقوق جزای افغانستان بیان نشده است. ضروری می نمود که در این زمینه پژوهشی صورت گیرد تا رویکرد فقه امامیه و نظام حقوق کیفری افغانستان در مورد ماهیت، مبانی  و مجازات این جرم روشن شود، از این رو، نوشتار حاضر با روش تحلیلی- توصیفی به هدف دستیابی به رویکرد فقه امامیه و حقوق جزای در قبال این جرم انجام شد. برایند پژوهش نشان می دهد، که این جرم از ماهیت مستقل و مطلق برخوردار است. جرم انگاری این رفتار از در فقه امامیه بر بنیان معاونت در محاربه و اصل حفظ مصلحت اجتماعی و در حقوق جزای افغانستان بر مبنای اصولی نظیر حفظ نظم اجتماعی، حفظ وحدت ملی و پیش گیری از وقوع جنگ داخلی توجیه پذیر است. در مجموع روشن شد که در رویکرد حقوق جزای افغانستان تحریک به جنگ داخلی، جرم مستقل است و در صورتی که موثر واقع شود، محکوم به مجازات مباشر می گردد؛ ولی در فقه امامیه هرچند به عنوان جرم مستقل شناخته می شود اما محکوم به مجازات مباشر نمی گردد.