تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین برخی از شاخص های آنژیوژنزی در بافت قلب موش های صحرایی همراه با سندروم ترک مورفین

ورزش یک رویه درمانی در افراد معتاد است، هر چند سازوکارهای فیزیولوژیک آن به خوبی روشن نیست. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و اندوستاتین در بافت قلب موش های صحرایی نر همراه با سندروم ترک مورفین بود.

در این مطالعه تجربی از 32 سر موش صحرایی نر استفاده شد که به صورت تصادفی در 4 گروه 8 تایی: کنترل سالم (HC)، تمرین استقامتی (ET)، کنترل مورفین (CM) و مورفین+ تمرین استقامتی (M.ET) تقسیم شدند. دو گروه ترک مورفین توسط مورفین سولفات 4/0 میلی گرم/میلی لیتر به مدت 21 روز معتاد شدند. گروه های تمرین 8 هفته دویدن روی نوارگردان را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موش ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. سطوح پروتیین شاخص های این مطالعه توسط کیت های الایزا اندازه گیری شد. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه آنالیز شدند.

نتایج این مطالعه به طور معنی دار کاهش سطوح VEGF (001/0<p) و افزایش ES (001/0<p) را در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم نشان داد. همچنین افزایش سطوح VEGF (014/0 (p= و کاهش ES (026/0=P) در گروه مورفین تمرین در مقایسه با گروه کنترل مورفین تفاوت معنی داری را نشان می دهد.

تمرین استقامتی ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در پارامترهای آنژیوژنز و متابولیکی مربوط به مورفین مفید باشد که در بازتوانی افراد معتاد باید در نظر گرفته شود.