تقدم انذار بر تبشیر در بیان قرآن کریم

«انذار و تبشیر» از واژگان پرکاربرد در سیره تبلیغی انبیاء الهی هستند. سوال پژوهش حاضر آن است که از نگاه قرآن کریم چه نسبتی بین انذار و تبشیر در مقام عمل و اجرا وجود دارد؟ مقاله حاضر برای پاسخ به این پرسش، به بازخوانی قرآن کریم با این نگاه و با استفاده از منابع کتابخانه ای به روش توصیفی- تحلیلی پرداخته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که از نگاه قرآن در مقام عمل، از میان سه فرض احتمالی، یعنی هم زمانی انذار و تبشیر، مقدم بودن تبشیر بر انذار و بالعکس، انذار تقدم رتبی بر تبشیر دارد. زیرا برای دست یابی به بشارت های خداوند، لازم است انذارها در انسان اثر بگذارد همچنین انبیاء الهی نیز در قرآن به عنوان منذر تبلیغ را انجام داده اند. در چند آیه ای هم که در آن ها بشارت بر انذار مقدم شده موضوعشان یکسان نیست. به عبارت دیگر، انبیاء الهی نسبت به جریان مجرم، منذر و نسبت به جریان مومن، مبشر بودند.