بررسی گسست و سردرگمی معماری معاصر ایران از طریق عوامل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی (نمونه موردی: ساختمان های مسکونی منطقه 1 تا 3 شهر تهران)

مصرف امروزه به یکی از مهمترین مفاهیم جامعه بدل شده است که تاثیرش بر حیات شهری ممکن است در قالب نوعی احساس باشد، که این احساس باعث تعلق فرد به مصرف و فضای مصرفی می شود. از این رو هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی گسست و سردرگمی معماری معاصر ایران از طریق عوامل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی است.

روش تحقیق:

 روش تحقیق پژوهش حاضر کیفی-کمی است. و راهبرد پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی می باشد شیوه گردآوری اطلاعات به صورت مطالعات کتابخانه ای و میدانی با ابزار مصاحبه و پرسشنامه است. ضمن آنکه نتایج بااستفاده از نرم افزار Spss  تحلیل شده اند.

معماری، نمایشی معماری است که بسیار عامه پسند می باشد و درآن کلیه عناصر معماری تنها جهت خودنمایی و صرفا به صورت تقلیدی از دیگر سبک ها و معماری دیگر کشورها نمود پیدا کرده اند. بی آنکه ارتباطی با فرهنگ، هویت و الگوهای معماری اصیل منطقه خود داشته باشد.  به گونه ای شفاف نظیر آن چیزی که در کشورمان و در جامعه امروزی آشکار شده است.

نتایج پژوهش نشان داد که عوامل سیاسی و فرهنگی بعد از انقلاب به شدت بر روند شکل گیری ساختمان های مسکونی این مناطق تاثیر گذاشته اند و سال به سال چهره این بناها از فرهنگ و هویت بومی خود فاصله بیشتری گرفته است و به سمت غرب و نوگرایی رفته است. در این راستا مسیله جهانی شدن نیز بی تاثیر نبوده است. در ایران و پس از انقلاب گرایش ویژه ای به فرهنگ پست مدرن شکل گرفت که نتیجه مستقیم جهانی شدن است. فرهنگ پست مدرن در ضدیت با روایت های کلان است و هویت را از شکل کلان به هویت های نسبی، خرد، بومی و منطقه ای تبدیل می کند که در دنیای معاصر فرهنگ جهانی به صورت اختلاط فرهنگی شکل می گیرد. بنابراین فرهنگ های جهانی غیرغربی که هنوز دچار کمبود آفرینش نظری هستند، معضل های وجودی تفکر غربی را به نمایش می گذارند، که این روند به خوبی در بناهای این مناطق به چشم می خورد.