بررسی مقایسه ای حیات طیبه از منظر علامه طباطبایی و آیت الله مصباح یزدی

یکی از مهم ترین دغدغه های بشر، چگونگی داشتن حیاتی پاک، آرام و بی آلایش با کم ترین رنج و سختی و حیاتی جاودانه است. این پژوهش، با روش تحلیلی و مطالعه اسنادی، در پی پاسخ به این سوال است که »حیات طیبه از دیدگاه علامه طباطبایی و آیت الله مصباح به چه معنا است و راه های وصول به آن کدامند؟ یافته های پژوهش حاکی از این است که از منظر علامه، حیات طیبه در همین دنیا و حیاتی جدید و مختص مردم مومن دارای عمل صالح است. اما از نظر آیت الله مصباح، نفس طیبه دارای حیات طیبه، درجاتی دارد که اگر کسی انسان بالفعل شد و به مرحله بالاتر از حیات معقول رسید، دارای حیات طیبه خواهد شد. از نظر علامه، یکی از عوامل نیل انسان به حیات طیبه، عبادت و بندگی اوست که از خودشناسی وی نشات می گیرد، اما استاد مصباح علاوه بر خودشناسی، بر نقش کلیدی میل و گرایش فطری انسان و محبت و کشش به خداشناسی نیز تاکید دارد. همچنین هر دو استاد ترک لذت های زودگذر دنیایی و نقش بندگی و پذیرش ولایت ایمه(ع) و ایمان قرین با عمل صالح را در وصول انسان به حیات طیبه موثر می دانند. از منظر استاد مصباح، آنچه مطلوب بالذات است، «ارزش ذاتی» است، که مصداق آن «کمال انسان»  و مصداق کمال انسان هم «تقرب به خدا» است که اوج کمال و سیر انسان و فلسفه اصلی خلقت انسان است.