نگاهی به کارکردهای دو تکواژ معرفه ساز و حسرت در زبان تاتی خلخال

در زبان تاتی که از زبان های ایرانی شمال غربی است، عناصر و سازه های زبانی کهن بسیاری وجود دارد که امروزه در حال فراموش شدن هستند. در این مقاله دو تکواژ lə- و me- از تکواژهای تاتی بر مبنای گویش دروی (از گویش های شاهرود خلخال) بررسی می شوند. پرسش اصلی این تحقیق آن است که این دو تکواژ چه کارکردی دارند؟ شواهد زبانی بررسی شده در این مقاله نشان می دهد که تکواژ lə- در نام های خانوادگی و نام حیوانات خانگی، نشانه تحبیب و صمیمیت؛ در مواردی نشانه معرفه؛ و در بافت هایی نیز یک وند اشتقاقی و اسم ساز است. تکواژ حسرتme-  یکی دیگر از تکواژهای بررسی شده در این مقاله است و نتایج بررسی نشان می دهد که این وند، باید ترکیبی از ضمیر متصل غیرفاعلی اول شخص و نیز وند ندا -e(y) باشد. این وند در بافت های الف) مویه و سوگواری؛ ب) حادثه ناگوار و مصیبتی وحشتناک؛ ج) تعجب یا تمسخر به کار می رود. کارکرد اصلی این تکواژ ظاهرا برای مویه و سوگواری بوده است.