ژنز کانسار آنتیموان مغانلو (باختر زنجان): شواهد زمین شناسی، کانه زایی، زمین شیمی و میان بارهای سیال

کانه زایی در کانسار مغانلو شامل یک پهنه سیلیسی- سولفیدی متشکل از رگه- رگچه های برشی کوارتز- استیبنیت می باشد که در کنتاکت و داخل آنکلاوهای آمفیبولیتی موجود در گرانیت فلدسپاتی شده تشکیل شده است. کانه زایی به 3 مرحله قابل تفکیک است. مرحله اول کانه زایی شامل سیلیسی و کربناتی شدن سنگ های میزبان همراه با تشکیل اندکی پیریت دانه پراکنده است. مرحله دوم کانه زایی با حضور رگه- رگچه ها و برش های گرمابی با سیمان کوارتز (کلسیت)- استیبنیت مشخص می شود. کانه زایی مرحله سوم شامل کلسیت با بافت های رگچه ای و پرکننده فضاهای خالی می باشد. دگرسانی های گرمابی شامل فلدسپاتی، سیلیسی ، کربناتی و پروپیلیتیک می باشد. استیبنیت کانه اصلی در کانسار مغانلو است که با اندکی پیریت همراهی می شود. کوارتز، کلسیت، اکتینولیت، کلریت و تالک مواد باطله می باشند. استیبی کونیت و گوتیت در اثر فرایندهای برون زاد تشکیل شده اند. ساخت و بافت کانسنگ شامل دانه پراکنده، رگه- رگچه ای، برشی، شانه ای، پوسته ای، کاکلی، پرمانند، پرکننده فضای خالی و جانشینی است. الگوی عناصر کمیاب و کمیاب خاکی بهنجارشده به کندریت برای نمونه های کانه دار و سنگ های میزبان سالم و دگرسان شده تقریبا مشابه و بیانگر نقش این سنگ ها در تامین عناصر کانه ساز می باشد. مطالعه میانبارهای سیال نشان می دهد، سیالات مسیول کانه زایی در کانسار مغانلو یک سیستم H2O-NaCl با دمای متوسط (143 تا 221 درجه سانتی گراد) و شوری متوسط (9/7 تا 7/19 درصد وزنی معادل نمک طعام) است. روند تکامل سیال کانه ساز با فرایندهای اختلاط سیالات و جوشش سیال هم خوانی دارد. عمق کانه زایی بین 360 تا 840 متر زیر سطح ایستابی آب های قدیمی می باشد. کانه زایی آنتیموان در کانسار مغانلو از نوع کانسارهای اپی ترمال است.