تحلیل اثر خودپنداره، خوداثربخشی و ویژگی های شخصیتی بر قصد استفاده از دوچرخه (مطالعه موردی: دانشجویان دانشگاه آزاد واحد تهران مرکزی)

استفاده از دوچرخه و ترویج فرهنگ دوچرخه سواری یکی از ضروریات جوامع شهری و راهکاری مناسب برای غلبه بر مشکلات ترافیکی به خصوص در کلان شهرها است. فرهنگ سازی استفاده از دوچرخه فرآیندی مشکل و زمان بر بوده و علاوه بر صرف هزینه های گوناگون جهت تشویق افراد به این شیوه سفر، نیازمند شناخت دقیق رفتار و عوامل روان شناختی زیربنایی در تمایل و یا عدم تمایل به این شیوه سفر است. باوجود طرح هایی متعدد برای دوچرخه سواری در تهران و سایر کلان شهرهای ایران و صرف هزینه برای این طرح ها، همچنان عدم استقبال از دوچرخه سواری در بین ساکنان این شهرها وجود دارد. درنتیجه، هدف از این تحقیق بررسی عوامل روان شناختی موثر بر تمایل به استفاده از دوچرخه در شهر تهران است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی با تاکید بر پیمایش میدانی و تهیه و تکمیل پرسش نامه و درنهایت استفاده از مدل معادلات ساختاری مبتنی بر حداقل مربعات جزیی است. در این مطالعه تاثیر متغیرهای سلامت جسمانی، ویژگی های شخصیتی، خودپنداره ، خوداثربخشی و سایر متغیرهای اقتصادی-اجتماعی از قبیل سن، جنسیت، درآمد، تحصیلات بررسی شد. نتایج تحقیق حاکی از سهم قابل توجه متغیرهای روان شناختی بر قصد استفاده از دوچرخه است. متغیر ویژگی شخصیتی روان رنجوری بیشترین اثر منفی و متغیر روحیه ی مثبت به همراه خودپنداره ی روانی و خوداثربخشی بیشترین اثر مثبت را بر قصد استفاده از دوچرخه نشان دادند.